İçim sıkıldı.

Sinan, yazsan okurum ama sen yazma yine de. Dediğin gibi oluyor bazen, ya yaşarsın, ya yazarsın.

Ben ziyadesiyle yaşamıyormuşum.

Teşvikiye caddesinde yürürken kaldırımda duran bir çiftin yanından geçtim. Kız caddeye paralel durmuş, Beşiktaş yönüne doğru bakıyordu. Çocuksa caddeye doğru durmuş, yolun karşı tarafına bakıyordu. İkisi de boş bakıyordu ve tek kelime konuşmuyorlardı. Bir fotoğraf makinem olsa eminim onları çok kızdırırdım.

Ama aslında onları o bulundukları halden hiç çıkarmak istemezdim çünkü belli ki o hiç konuşulmayan andan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı ve bu geceden itibaren biri (ya da şanslılarsa ikisi birden) Teşvikiye caddesinde durdukları o noktayı kötü anılarla hatırlayacaklardı.

Onları gözümün önünden yırtıp atmak istedim sanki bir afişlermişcesine. Şunu yaşamak istemiyordum, ama şu, başka birçok şeyin ardından geliyordu ve o şeyler güzeldi. İçim sıkıldı. Bir ilişkide olduğum andan itibaren daha rahat, daha başıboş olmak için vıyaklamaya başlayacaktım ama yine de, bir ilişkide olmama halini lehime çevirememiştim. Hala tüm tek zamanlarım bana yalnızsın diyordu. Geceler mutluysa da sabahlar mutsuzdu.

*

Belki de tüm arkadaşlarım içinde en yalnız olacak olan bendim. İlla birinin olması gerekiyordu belki bir yerde en zayıf halka? En fakir, en başarısız, en şanssız, en sağlıksız başkası olacaktı belki de, belki de hiç tanımadığımız veya hiç umrumuzda olmayan birileri olacaktı ama ben de en yalnız olacaktım.
Olamaz mı?
Olabilir, doğru.

*

Taşa yürüyene kadar iki kere daha dönüp baktım çifte. Hala oradaydılar. Bense kızın baktığı yönün aksine yürüyordum, boş bakıyordum ve onları içime anlatmaya başlamıştım bile.

Ben çeken olsam, onları gözünün önünden yırtan kendimi çekerdim. Bir afişmişçesine yırtan. Bir klipmişçesine olurdu çektiğim.

Ama işte ben yazandım ve içim sıkılıyordu.


(23 Ocak 2011, Nişantaşı)