Doodle Jump in Hell

el emeği, göz nuru

Bugün Askı ile hayati meselelerimizi takiben -ki aslında benim ona hayati bir mesele nakletmem 5 dakikamı alır, o anlar, gerisi kadınların "ne kadar konuşma o kadar iç rahatlığı" adlı, çoğunlukla doğru olan tezine hizmetten ibarettir- dünyayı değilse de, dünyadaki yaşamı kurtardık.

Can Yücel'in ne güzel kafalı bir insan olduğundan bahsederken ben oradan bir başka hayran olduğum adama, Ömer Hayyam'a getirdim konuyu. Ömer Hayyam tek kelimeyle "tapılası"dır, bana tek kelime yetiyorsa bir bildiğim vardır.

Askı bir rubaiyi hatırlattı:

Irmaklarından şaraplar akacak diyorsun
Cennet-i ala meyhane midir?
Her mümin'e iki huri vereceğim diyorsun
Cennet-i ala kerhane midir?

800 yıl önce bunu yazmış adam. Bunu sorgularım işte, her gün onlarcasını okuduğum, o günü kurtaran tespitlerden biri değil bu.

Sevdiğim adamlar var hayatımda, biri içki içmez, biri zina yapmaz. İkisini toplasan bir mümin ediyor yazılı olan anlamda, öte tarafta birleşip "limitsizsiniz" bir fiks menüye girebilirler mi acaba?

Benden daha inançlı olduğunu düşündüğüm bir arkadaşıma söylediğimde hafiften dehşete düştüğü bir savım vardır: Olduğunu bildiğimiz, gördüğümüz, kokladığımız, dokunduğumuz, tadına doyduğumuz ve duymalara doyamadığımız bugünümüzü, var olup olmadığını bilemediğimiz bir zaman uğruna neden istediğimiz gibi yaşamayalım? Kaçını gerçekten "genç" geçirebileceğimizi bilmediğimiz ortalama 70 yıllık bir ömürde, bir sonsuzluk boyu şarap içebilme avuntusuyla hiç kafayı bulmamak doğru mu?

Öyle yaşayana ben elleşmem. Peki bana elleşilmesi mantıklı mı?

Biz bugün, cehennemde gerçek hayatın tersine aşağı indikçe sağlamlaşan kariyer basamaklarını üçer beşer atlayıp, gerçek hayatta bu oyunla kafayı bozmuş dostlar gibi bu ters Doodle Jump'ta rekor kırmış olabiliriz. Ama biz böyleyiz. Öleceksek ölelim, nerede olacaksak olalım deriz biz.

Kim görmüş o cenneti cehennemi
Kim gitmiş de getirmiş haberini
Kimselerin bilmediği bir dünya
Korkulmaya özlenmeye değer mi?

Biz tartışırız.


(09 Ocak 2011, Caddebostan)