mutluluk mavi...

Mutsuzluğumdan mı besleniyorsun ademoğlu? Ben düştükçe sen daha mı dimdik kalkacaksın; senin daha mı çok hakkın mutlu olmak? Ya da bir tek benim hakkım mı değil acaba? Sanmam. Başka bir şey var. Bi türlü denk getirilemeyen huzur halleri; ben bulurken başkası kaybediyor, başkasının bulduğunu sanarak ben kendimi yiyorum. E tamam ama.

Hem ben hayalkırıklıklarımı olgunlukla karşılıyormuşum, öyle dedi bir lise arkadaşım. Uzaktan bir arkadaşım sayılır; o yüzden söylediği ilginç. Ama güzel.

Mutluluk mavi çocuk; biraz blue yani, kabul. Lakin imkansız değil. Tek bir şarta da bağlı değil; ya da şartların hiçbiri yeter şart değil. Tek parametreye indirip tüm mutluluğumu, menopoz teyzeymişimcesine hee hee denip geçilmesine ihtiyacım yok (vallahi yok ayol).

Bakın ben bugün neden iyi hissediyorum kendimi (Türk müziği öldü diyenlere de duyurulur): Sırayla Can Bonomo, Melis Danişmend, Büyük Ev Ablukada, Sakin, Müslüm Gürses (Yalan Dünya adlı yeni albüm çıkmış ha-ha!!) ve Yasemin Mori dinledim çünkü. Üstüne de Sertab Erener - Buda cilası. Ve kendimi her şeye kadir hissediyorum. Sokakta hafiften sekerek yürüyen güzel kadın gibi hissediyorum. Güzel olmak umrunda değildir ya o kadının, işte o tarz.

Ben bugün kalkıp müziklerimle okula filan gider daha da iyi olurum icabında.

Kendimi iyi hissedişimden ilham alınız rica ediyorum. Herkes için iyiyim ben, herkes daha iyi olsun diye de iyiyim biraz da. Bir iyiyim, hepimiz için.

Bu da yeterli olmalı artık.

(27 Ocak 2011, İstanbul)