Purgatario

Yatağımı özledim.

***

Yalnız olmak ne kadar ürkütse de, kişi bazen mutlak yalnızlık istiyor. Bilmemkaçıncı...yok onu boşver, kalabalıkta yalnız olmak değil, tek başına yalnız olmak, bir başına, kimse olmadan.

Ve bazı köşeler (rahat) batıyor insana.

***

Dün?

Yükseldik, o kesin. Ama cenneti gördük diyemem. "Aman yesinler yesinler şeker yesinler / şu kız şu oğlana yanmış desinler" tadında da bitirmek istemezdim. Ne oldu benim Nilüfer'im?

O söyleyecekti, ben bir güzel ağlayacaktım. Yerim bile belliydi, uzak.

Bi daha!, bi daha! denecekti. Bi daha olacak, öyle bitecekti ve biz o gece artık birbirimiz hariç kimsenin müziğini dinlemeyecektik. Ve ancak ondan sonra sen gelip bana şirinlik yapacaktın. Sonra ICAMES'in son gecesinde İtalyanlar ve Okay'ımın gitarıyla bir efsanenin geleneğini yerine getirirken orada olacaktın ama hep olacaktın, sonuna kadar ve benim için olacaktın.

Bu bakış ne, ben o işlerden hiç anlamamlar ne, ben paranoyak mıyım, bu mu?

Öte yandan, ben uzaklaşamıyorum, demirler parmaklık olmuş çevremde, kaçamıyorum; o gidiyor ben duramıyorum (ne orada ne burada duramıyorum son zamanlarda). Adımımı atacağım yerler kapsama alanı dışında, Nilüfer çalmadı diyorum beni kimse anlamıyor, bi bilgisayar bulsun bana birisi, yemin ediyorum yazı yazacak halim yok, şarkı açıcam sadece.

***

Bişi diyim mi, herkes her zaman en çok istediği yerde ve herkesin hakkı var buna. Bu adalet canımı acıtıyor,
gerçekten,
çok,
acıtıyor.
***

O değil de, sonunu bardağa boşalttığım sütün kutusunu, 4 gün önce kestiğim kulakçığı ile birlikte attım çöpe. Çoktan değişti her şey; bazı şeyler hiç ama hiç değişmez.

Bazı şeyleri, elinle koymuş gibi bulmak (geri bulmak) güzel.

***

Evimi özlemişim.

(Başlık çok eski -teşekkürler Dali-, içini 15-16 Mayıs 2010'da, yolda doldurdum)