Monolog #2

Naber?
Kaldığımız yerden devam edelim mi monologumuza?

***

Biliyor musun, bazen hiç (çoğu) kimsenin, hiç kimseye (sana), hiçbir şey (çok şey) ifade etmediğini düşünüyorum.

Ve yine, biliyor musun; ağzına çarpmak herhangi bir işaret dilinde bir sevgi gösterisi değildir. Hadi ukalalık etmeyip, "bildiğim kadarıyla" ekleyivereyim sonuna.

***

Öyle bir zaman olduğunu bilmeseydim, seni hep böyle zannederdim; böyle kabul etme veya etmeme lüksüm olurdu.

Öyle bir zaman olduğunu bilmeseydim, içimde bir umut da olmazdı.

***

Bu kendi kendime konuşmaları çok benimsedim, evet. Neyse, daha bugün içinde kafayı sıyırdığımı itiraf ettikten sonra artık kendi kendime konuşmam şaşırılacak bir eylem olmasa gerek.

***

Yine kıskanç, kaprisli, sıkıntılı biri diye yaftalayıp kendimi, keşke yazmasaydım diyeceğim bir şeye doğru hızla ilerliyorum ama bir yerden sonra da kimin umurunda; yazmak benim haklı çıkma şeklim...

İkinci anlamların arkasına saklanmadan yazmak da delikanlı delikanlı içimi dökme şeklim.

***

En azından canlarımdan birine sarıldım, rahatladım. İnsanın bazen karşısında, elindekini sadece ona sarılmak için yere bırakan biri olmasını istemesi çooook mu gariptir?

***

Bu akşamki monologumun özeti, yine konuşurken anladığım şey olsa gerek:
"İçimden geldiği gibi davranmak içimden gelmiyor."

***

İyi geceler yavrum.