İndim taksiden; zaten çok uzun da bir yol gelmemiştim, yani öyle inanılmaz bir muhabbet dönmedi, sırf meslektaşlarını çekiştirdik işte azıcık. Apartmanın kapısına geldim, anahtarımı arandım, bu arada arkamdan ses gelmiyordu hala ama umursamadım; anahtarımı buldum, kapıyı açtım...
...taksi yol aldı.
Adam abi, baba gibi filan; hadi iyi arkadaş gibi, beklemiş ben içeri girene kadar.
İnsanları gülümsetmek ne kadar kolay aslında!
2 yazmadan duramayan var!:
çok yaşlı sayılmam ama...ben küçükken bunların tersini yapmak gerçekten tuhaf ve ayıp sayılırdı...gerçi anadolu'da yaşıyorduk ama...ne farkeder ki...çok ince düşünceliymiş...onu da diyeyim...
Derslerini bildiğin için + değil, bilmediğin için - alırsın ya, çünkü zaten bilmen gerekiyordur onları...
Günlük hayatımız tam tersi oldu bunun: Artık normal addedilmesi gereken hareketler o kadar az yapılıyor ki şapka çıkarıyoruz, oturup yazıyoruz ne güzel, diye. Tepki göstermemiz gereken birçok şeyi de normal addedip unutuyoruz, gidiyor.
Hakkında yazmayarak bunu normalleştirebilirdim ama yaptım yine de. Alışkanlık :)
Yorum Gönder