Ulan.
Bugün o kadar tatsızım ki ancak bu kadar olur. Günlerdir iple çektiğim fasılda bile hiç gözüm yok. En son Amsterdam'a gideceğim arife gününün öncesi bu kadar çok ve boş ve boşa çalışmıştım.
Omzum ağrıyor, bilgisayar başında oturmak omzumu ağrıtıyor benim.
İçmek istiyorum ama içtiğimden hiçbir şey anlamıyorum, bunu da dün gece fark ettim. Aman ne güzel, artık hiçbir şey keyif vermiyor bana, kafamı dağıtmıyor.
Neden her sabah 7.30'da kalkarken akşam geldiğimde hemen yatağa gireceğime söz verdiğim halde, gece üçbuçuğa kadar yatma ihtiyacı hissetmediğimin, daha doğru bir deyişle, yatmama ihtiyacı hissettiğimin bir açıklaması varsa, o açıklama bana da yapılsın rica ediyorum. Geçenlerde bir arkadaşa da söyledim, eve taşındığımdan beri hayatım iki saat ileri alındı; ama sadece akşamları. Sabahlar kış saatinde seyretmeye devam ediyor. Az uyuyorum, bir şekilde dayanıyorum tüm hafta. Sonra, en bi uyunmayacak zamanda (örneğin Cuma akşamı) sızıp kalıyorum.
Hayatı böyle uyusam olacak zaman ve olmayacak zaman diye ayırmak da ne fenaymış. Ne yazık ki bu iş, hayatında iş olan insanlar için böyle. İçinde rahatça uyunacak geniş zamanlar bir hayal.
Şu an hayatımda düzgün gittiğini hissettiğim ve kucağında mutlu olduğum tek şey, evim.
Bir şeyleri unutmuşum gibi hissediyorum bu aralar. Fatura ödemek gibi şeyler değil bunlar. Hayata dair bir şeyleri unuttum, bisiklete binmeyi unutmak gibi sanki ama tam değil; aratıyorum hafızamı, öyle bir dosya yok; kapatıldı, kaldırıldı, üstünden kilitlendi bir odaya.
Kim, ne zaman çıkarır, bulur, araştırır, deşer, didikler; bulur, saklar, korur... Bilinmez. Ama ben unuttum.
Bir şeyler oldu, hatırlıyorum. Vardı bir şeyler. Bir manzara gecesine geri dönebilir miyim, soğuktan titrerken yine de olmak istediğim başka hiçbir yer olmadığını hissedebilir miyim... Bundan sonra sadece en olmak istediğim yerlerde, en olmak istediğim kişilerle olabilir miyim...
Yine hissedebilir miyim...
Hatırlayabilir miyim...
Unuttum.
0 yazmadan duramayan var!:
Yorum Gönder