İçim rahat etmedi bildiğin, yakınlardan ve uzaklardan bir anı geldi aklıma uykuya dalarken, kendime fazla haksızlık ettiğim sonucuna vardım son zamanlardaki isyanımla. Bişi diyim mi, hep bir adam yüzünden oldu bunlar, benimle ilgilenmeyişini kendi sertliğime yordum; yüz yıldır tanışıyorduk ya, artık gözünde o yerimi değiştiremeyeceğimi sandım.
Belki de çok farklı sebepleri vardı, belki gerçekten de aradaki arkadaşlık ilişkileriydi, durum karışıktı, belki Sezo'nun dediği gibi kızlar beni anlamıyor, erkekler de benden korkuyordu (ki buna kendi arkadaşları da dahildi). Sonuç itibariyle ben hala bi anlamda yalnızım :) Neyse ne.
***
Geçenlerde bir ENSOlu ve bir SKlı inatçı iki keçi, güneyde dalaştılar. Kafam çok iyiydi, belki onları ayıran veya yatıştıran da ben değildim, ama SKlı olanın bana "ben seni tanıyorum biliyorum, delikanlı kızsın, söyle şuna yapmasın şöyle" demesinin bende yarattığı hissi hatırlamayacak kadar sarhoş değildim.
***
Ortaokuldaydım, anneme okul çıkışı çektirdiğimiz fotoları gösteriyordum: 8-10 tane çocuk, bi de ben. "Erkek çocuğu gibisin" dedi annem, "bu çocuklar senin davranışlarını yanlış anlamıyolardır, dimi?". Güldüm, "hayır" dedim, "aslında iyi oluyor, çünkü o adamların hepsinin arkamda olacağını, böyle bir laf edilirse de beni sonuna kadar savunacaklarını biliyorum ben".
Çünkü o zaman da okul çıkışında Şahin'imle yarım saat bir saat muhabbet ederdik evlerimiz 40 saniye ötedeyken -her gün görüşen sevgililer gibi sanki- ve her gün okul çıkışında ettiğimiz muhabbete kimin ne dediği umurumuzda değildi. Lise mezuniyetimizden sonra hepimizin aynı evde kalmasına kimin ne dediği de umurumuzda değildi. Amsterdam'da hostel odamızda da değildi, artık anneme Özgür'lerde, Sezo'larda olduğumu söylerken de değildi.
Hayata güvenim kendimden ziyade, ortaokuldan bu yana güvendiğim adamlar sayesindedir.
***
Ben en çok olmak istediğim yerde, en çok olmak istediğim insanlarla olma lüksümü, sırf bir kız olma uğruna, böyle hımhım olma uğruna kenara mı iteyim?
Şimdi de benim umurumda olmamalı beni en bi yargılanmaya dayanamayacağım konuda beğenmeyen adamlar. Genetikçilerin ünlü lafıyla cevap veririm hepsine...
Belki de çok farklı sebepleri vardı, belki gerçekten de aradaki arkadaşlık ilişkileriydi, durum karışıktı, belki Sezo'nun dediği gibi kızlar beni anlamıyor, erkekler de benden korkuyordu (ki buna kendi arkadaşları da dahildi). Sonuç itibariyle ben hala bi anlamda yalnızım :) Neyse ne.
***
Geçenlerde bir ENSOlu ve bir SKlı inatçı iki keçi, güneyde dalaştılar. Kafam çok iyiydi, belki onları ayıran veya yatıştıran da ben değildim, ama SKlı olanın bana "ben seni tanıyorum biliyorum, delikanlı kızsın, söyle şuna yapmasın şöyle" demesinin bende yarattığı hissi hatırlamayacak kadar sarhoş değildim.
***
Ortaokuldaydım, anneme okul çıkışı çektirdiğimiz fotoları gösteriyordum: 8-10 tane çocuk, bi de ben. "Erkek çocuğu gibisin" dedi annem, "bu çocuklar senin davranışlarını yanlış anlamıyolardır, dimi?". Güldüm, "hayır" dedim, "aslında iyi oluyor, çünkü o adamların hepsinin arkamda olacağını, böyle bir laf edilirse de beni sonuna kadar savunacaklarını biliyorum ben".
Çünkü o zaman da okul çıkışında Şahin'imle yarım saat bir saat muhabbet ederdik evlerimiz 40 saniye ötedeyken -her gün görüşen sevgililer gibi sanki- ve her gün okul çıkışında ettiğimiz muhabbete kimin ne dediği umurumuzda değildi. Lise mezuniyetimizden sonra hepimizin aynı evde kalmasına kimin ne dediği de umurumuzda değildi. Amsterdam'da hostel odamızda da değildi, artık anneme Özgür'lerde, Sezo'larda olduğumu söylerken de değildi.
Hayata güvenim kendimden ziyade, ortaokuldan bu yana güvendiğim adamlar sayesindedir.
***
Ben en çok olmak istediğim yerde, en çok olmak istediğim insanlarla olma lüksümü, sırf bir kız olma uğruna, böyle hımhım olma uğruna kenara mı iteyim?
Şimdi de benim umurumda olmamalı beni en bi yargılanmaya dayanamayacağım konuda beğenmeyen adamlar. Genetikçilerin ünlü lafıyla cevap veririm hepsine...
"Sikerler!"
0 yazmadan duramayan var!:
Yorum Gönder