banyodaki çöp kutusu

düşmüyorum, atlamıyorum. öylece duruyorum, daha sıkı tutunma gibi bi derdim de yok. öyle, durmaca.

alışamadım. neden alışamadım, neden hiçbir şeyi oluruna bırakamadım, "su yolunu bulur" dediler de neden inanamadım, neden bir gün bir şeylerin iyi olacağı düşüncesi, bir gün bir şeylerin "daha" iyi olacağı düşüncesi bana yetmedi? herkes çok mu mutlu sanki, herkes çok mu az çalışıyor veya çok mu yerinde paralar kazanıyor sanki?

sürekli huzursuz, daimi kinayeci, ertesi gün erken kalkması gereken zamanlarda gece üçe kadar yatamayan; cuma geceleri 1'de sızıp cumartesi 12'de uyanan ve aslında hiç kalkmak istemeyen, aslında hiç uyumak da istemeyen, güzel günlerle ilgili hiç yazmak istemeyen ve bu yüzden hikayelerini öteleyen ve öteledikçe de sanki iş biriktiriyormuş gibi rahatsız olan... lan... an... en... ben.

kimseyi görmek, kimseyle konuşmak istemiyorum, kimse bana kişi olarak çok iyi gelmiyor, işte bu dedirtmiyor, o yüzden telefonumu mütemadiyen gelen mesajları (vero moda, boyner, lacoste, avea) silmek için kullanıyorum, şarjım uzun süre gidiyor.

işin garibi, ağlamıyorum da.

ahhh, çok zor. ah, hayat zor diyemeyeceğim çünkü ah, haksızlık. bak, kars'ta, sınırda askerlik yapan adam var ve beni arayıp diyor ki "annemlerin yemin törenine gelmesini istemiyorum, çünkü havalimanından buraya gelen yol çok kötü. ama bir yandan da gelsinler istiyorum tabi çünkü o zaman evci çıkıp gece otelde kalabilirim" sadece 1 gece otelde kalmak için. ve sesi benden iyi geliyor telefonda. bense her gece evimde kalıyorum, bir ince kağıt harcıyorum, yine olmuyor. şımarıklık, değil mi?

bugün evdeyim. bugün kendimi güzel bir kahvaltı yapmaya, evi derleyip toparlamak gibi bir işe yaramaya, belki bir film izlemeye ve iyi bir şeyler hatırlamaya adıyorum.

sonuçta, banyodaki çöp kutusunu boşaltabilen biri için hayat ve insanlar bu kadar zor ve kabul edilemez olmamalı.