Ses yok. Gelişme yok, henüz. Not yet, iyi biliriz biz bu "not yet"i, biyoloji okuduk, hiçbir şeyin tam anlamıyla bilinemediği, hiçbir zaman "aha işte bu!" denemeyen bölümde.
Not yet'miş. Salaklık bizde. Görüşmede de söyledim, ülkede yapılamayan tek mesleği edinip, yapılamayan tek işi seçmişim. Bundan ala mersine/tersine bir karar veremem hayatta, her işte bir hayır da yoktur illa ki ama, işin garibi, pişman değilim. Çok iyi oldu çok da güzel iyi oldu be, İTÜ Endüstri'den çıkma bir meendiz olabilirdim, hayatımda Boğaziçi, ENSO tayfası, bölüm tayfası, canımın içleri olmayabilirdi, çok mu çok eksik olabilirdim. Hala ortaokuldaki o kendine güvensiz kız olabilirdim.
Ama olmadı, iyiyim, zor da olsa iyilik çıkarıyorum diplerden. Biraz önce, gözümden yaş geldi harıl harıl çalışırken gülme krizine girdiğimde, sonra da bir miktar ağladım ama gözümden zaten yaş gelmiş olduğu için anlaşılmadı. Öyle gibi görünebilir ama sinir krizinin eşiğinde filan değilim. Sadece sıkıldım, bir şeylerin yeri belli olsun, böyle elimi kolumu nereye koyacağımı nasıl biliyorsam işi gücü insanları da aynı şekilde koyayım istiyorum. Bir de, mümkünse hep beraber değişelim. Değişmemek imkansız, biz birbirimize ayak uyduralım. Olay bu değil mi zaten, insanlar bunu yapamadıkları için bitmiyor mu ilişkileri, her türlü iletişimleri?
farklı da olsalar, hepsi aynı adımı atıyorİletişememek en büyük korkum, daha büyük de bir korkum şimdilik yok. Kendimi yanlış veya yetersiz anlatmaktan ve hep beni olması gerekenden az anlayacak insanlarla çevrelenmekten, ama en kötüsü, beni hep olması gerekenden az anlayacak birilerini sevip, vazgeçemeyip, kendimi törpülemekten korkuyorum.
Ölmek falan, hikaye.
(28 Aralık 2010, İstanbul)
0 yazmadan duramayan var!:
Yorum Gönder