yaramaz.

kendine ceza mı veriyorsun?
belki de. belki de kendime ev hapsi veriyorum.

bugün dışarı çıkmadım, vecihe'yi evine bıraktığımız ve dönerken köprüde benim hala umudum var'ı dinleyerek hayatı yavaşlattığımız zaman dilimi haricinde küçük prens'li pijamamı üstümden çıkarmadım bile.

şimdi düşünün, bir şarkı yapıp adını benim hala umudum var koyuyorsunuz ve seven sevmeyen her isme bu dört kelime, bu dizilişleriyle tek bir şey ifade ediyor. sonra bana kimse matematiğin mutlaklığından bahsetmesin; 4 kelimeyi tek bir anlamlı dizilişe sokup birkaç notayla sağlamlamış mazhar aga. yani boşuna öğrendiniz o kombinasyonları.

neyse ne diyorduk? kendim dahil kimseye yaramadan geçirmeye çalıştığım ve aslında sadece kendime üzülme amacı taşıdığım bir haftasonumun da içine edildi. yine kendime ceza veremedim; yine biri bana "benim için çok iyi oldu geldiğim" dedi. benim için de iyi oldu işin kötüsü. halbuki benim bi gözüm çukurda, en dipte bi yerdeydi, oraya basar mıyım artık diyordum... gene asılı kaldım ama.

şimdi fark ediyorum da, bu işin bir kolu aldığım en saçma hediyeydi; gene olmadı. işe yarıyormuş.

bir tane normal adam gösterin ki bana çevremde, ulan bellatrix desin, gerçekten çok saçma bu aldığın, hangi normal insan mum söndürücü kullanır ki?

biri ulan bellatrix desin, gerçekten çok saçma bu yaptığın, hangi normal insan bu kadar umursar ki onu bunu?

hayatımda sayılı adam hariç kimseye, (işe) yaramazlık edemedim. kendim dahil.

yaramaz olmak istiyorum. nasıl ise.


(26-27 Aralık 2010, İstanbul)