öyle ki, başlık bile koyamıyorum. diyelim ki, kedi.

Romain'in ilk kez fark edişi Afife Piri'nin Afife Jale ve Piri Reis'in torunu olduğunu... O anki şaşırışı... İşte ben de bunu hissediyorum veya hissetmek istiyorum zaman zaman; kabullenememe, ırsi bir sıradışılık arayışı.

Ada biz küçükken çok güzeldi ama bana o öyküleri yazdıran ve yazdıracak olan sadece bu olamaz. Belki... Nüfus sayım memurunun yüzündeki şaşkınlık ifadesi, babaannemin Dame de Sion'lu olduğunu duyduğundaki. Biraz bu. Biraz, çocukluk travmaları, biraz, bisiklet, biraz, lavanta kokusu, evdeki A klavye ki şeridi bulunmayan?/satılmayan?, Varan hikayesi, ceviz ağacı, gönül borcu. Bunlar. Bir de belgeleme ihtiyacı.

Afife'yi Afife yapan dedesi, ninesi miydi ki oysa, yoksa o da normal miydi?

Ben aynaya baktığımda normal olmayan birini görüyorum, anormal değil, normal olmayan. Normaldışı. Bu iyi bir şey gibi - mi. Gibi. Çok normallerle şansım yok, biliyorum. İşte onlar o yüzden "kız", o yüzden "erkek" ve o yüzden "aile"; ve geniş masalarda yerim olamıyor.

Neden uyuyamıyorum?

Çok güzel gülümsemek istiyorum ve bir kedim olsun, adı İtalik ya da Sipsi olsun; ama ben bu çok sevdiğim isimleri hep kendim bulmuş olayım, ya?