21:15 Kabataş vapurunda, yaprak kımıldamayan bir haftasonunun son saatlerinde, evime varmaya çalışıyorum. Gerçekten de çalışıyorum; üst katta, dışarıda ayakta durmak için kendime bulduğum yerin çapını etrafa korkutucu bakışlar atarak ve yere koyduğum çantamı milim milim iterek genişlettim, yere oturuverdim. Bir şeyler karaladım, insanlar bana bakıp beni her şeyi not alan bir deli veya mühim bi şahsiyet sandı. İlk gruba 'bir yaklaşık' diyerek alkışlıyorum kendilerini.
Bir vapurda en son yere oturduğum zaman, adaya vardığımda evimin bahçesinde mangal yapmış, fakat anahtarım olmadığı için içeri girememiştim. Evet, sanırım en son o zaman yere oturmak zorunda kalmıştım. Kalmıştık. Bunu vapurdayken hiç düşünmedim.
Hallelujah dinledim, gözlerim kapalı. Galiba gülümsedim, ki hiç adetim değildir kendi kendime gülümsemek eğer ortada gülünecek bariz bir şey, bir Uykusuz dergisi, bir Cem Yılmaz esprisi, bir muhabbet, komik bir şarkı veya kötü akibeti henüz ortaya çıkmamış bir aşk yoksa. Garipti, sanırım huzura erdim kısa bir süreliğine. Telefonumun çalmayışına, elimin telefona gitmemeye alışışına, eve gidiyor oluşuma, uzun bir zaman yine yalnız olacak oluşuma sevindim. Sevinecek ne çok isim fiil varmış meğer ve bunların yarın beni üzebilecek olması da ne garip...
Gerçek hayatın 4 dakika 9 saniyesi, ada vapurunda 50 dakikaya karşılık geliyormuş. Aklınızda bulunsun.
0 yazmadan duramayan var!:
Yorum Gönder