kimsenin siklemediği {mutlu gibi yazı}

Kimsenin beni sikine takmayışını biraz burukluk, biraz da merakla izliyorum. Burukluk allahın emri. Merak, çünkü bakıyorum hani daha ne olabilir, ne yapabilirim veya söyleyebilirim ki kimsenin yine ilgisini çekmesin, kimse inanmasın filan deyu.

Mesela bence güzel bir öykü yazdım. Güzel olan anlatımı mıydı, bana yaşattığı mıydı, okurken hissettirdiği miydi, bu çok güzel bi öykü olsun lütfen lütfen lütfen derkenki heyecanım mıydı teeee Ağustos'tan beri içimde, aklımda olan... Bilmiyorum. Belki de öyleydi. Belki de güzel değildi başka kimseye. Belki de kaynayıp gitti yazdığım yüzlerce şey içinde. Bokunu çıkarmışım kabul ediyorum. Öyle çok yazıyorum ki artık okumuyorsunuz, onu da biliyorum. Yapacak bir şey yok. Şayet bu bir işe evrilirse, biraz rahat nefes alırsınız.

Hayır, sadece bu da değil ki. İçimde bir heyecan var, paylaşıyorum, gülümsüyorum, gülümseyerek söylüyorum bir şeyi, ulan, yapmam bunu ben sıklıkla, tanımıyor musunuz beni? Hain planlarım var diyorum, yakında bim bam bom diyebilirim diyorum... Aa, kibarca gülümsüyor millet. Ben o kibar gülümsemeyi çok iyi bilirim tamam mı? İnanmıyorsunuz bana, inanmama gülümsemesi o. Sezo'nun yaşını aşkın müzmin bekarlığını bitirdiğine inandınız, bir bana inanmıyorsunuz. Bir kazan kadar olamadık şu dünyada.

Ne imkansızmışım arkadaş. Hatta o bile değil. Mümkünsüzmüşüm. Kötü bir reklam filminin negatifi gibiymişim.

Mehh...

Bir şey diyeyim mi, iki gün sonra bu saatlerde hayvan gibi sarhoşum. Bacaklarım tutmuyor olacak tüm günün yorgunluğundan. Ertesi sabah kalktığımda daha çok ağrırken bacaklarım, ben yine piste koşturuyor olacağım. Çivi çiviyi sökecek. Sonra ben yine sarhoş olacağım. Sonra Levent Yüksel konseri olacak. Sonra yine kar, yine pist, yine konser, yat, kalk, pijama partisi, yat, kalk, İstanbul.

Müdür istifa etmeden izin almış olmanın şahaneliğiyle Uludağ'a gidiyorum beyler, hadi, birkaç gün rahat bırakıyorum sizi. Ben donmaya giderken siz de yazıları eritirsiniz belki.