Baba olmak istiyorum!

yerim! (weheartit'ten kullandığım ilk görseldir ha bu arada)

Bugün oturduğumuz bir kebapçıya gürültülü bir giriş yapıp yanımızdaki masaya oturan 4 kişilik ailenin muhabbetine konuk olduk. Dedim ya gürültülerdi, yani ister istemez konuk olduk. Tamam vurmayın be, ben de baktım biraz bilerek. Çünkü anne rolündeki kadın sürekli bir atarlanma içindeydi.

Önce üstündeki fifty cent tarzı montunu çıkarıp incecik tişörtüyle kalan oğluna ayar verdi kadın, yetmedi "montunu giy geri" dedi 20li yaşlarındaki çocuğa, kardeş değil de belli ki abla rolündeki kıza da iki cıkcık yaptırdıktan sonra "baksana babası, oğlun naapmış" bakışı attı. Baba hiç istifini bozmadan "te allaam" dercesine kafasını bi otuz derece kadar sola oynattı, o kadar.

Ama bu anda da değil, kadın yarım saat kadar süren kebapçıyageldikleriiçinsevinme ile suratasma arasındaki kararsızlık sürecinin ortalarında bir yerde, üstündeki hırkayı çıkarıp kısa kollu bluzla kaldığı anda işte şunu dedim:

"Ben baba olmak istiyorum."

Ya ezberbozan anne olup ölünce su testisi su yolunda kırılır tarzında, en hafifi "abi zaten bi değişikti yea" olacak bi laf yiyeceğiz (ki bence hiç sorun değil, kişisel olarak kovalarım o lafı edenleri peri/cadı/hayalet halimle)... Ya da baba olacağız abi, başka yolu yok.

Şşş, aylak bilimadamları, size diyorum. Bi el atın şu işe.