Normalizasyon

Eskiden anormaldi, normaldışıydı; dinlenir değerde ve dinleyeni değerli kılan nitelikteydi birçok şey. Anlatılması gereken ve anlatılınca rahatlanan şeylerdi. Gidip bir nargile içiyorduk, kimseye söylemeyeceğimiz (kimseye söylemeyeceğimiz konusunda bir an bile tereddüt etmeyeceğimiz) şeyler duyuyor, şaşırıyor, belki şaşkınlığımızı nargile dumanının arkasına gizliyorduk. Belki de sırf bu yüzden nargile içiyorduk.

Arkadaşın eski sevgilisiyle beraber olunmazdı örneğin. Arkadaşın eski sevgilisi, arkadaşın kendi eliyle başkasına ittirdiği biri olmazdı. Birinden ayrılmak önemli bir olaydı; biriyle beraber olmak da. Hele birine aşık olmak? Üff! Herkes herkesle yatmaz, yatsa da bunu dönüp o sırada yoldan kim geçiyorsa veya blogunu kim okuyorsa ona anlatmazdı.

Hem eskiden insanın, insanın insana davranışının bir değeri vardı. Herkes birbiriyle altlı üstlü olmazdı; birine dokunmak yürek isterdi, cesaret isterdi; aradaki ilişkinin o kıvama gelene dek yoğrulmuş olması gerekirdi. Yavaş yavaş, acele etmeden. O kıvama gelince de geri dönülmezdi kolay kolay, bilinirdi, işte o adam artık hep orada. Sadece uyuduğu zamanlar değil, normalde de sevilebilirdi şefkatle.

Eskidendi, çok eskiden; ama aslında dün gibi.

Artık her şey mübah, her şey normal, eksenden öyle bir kaymışız ki, kayışımız da normal. Kimse bir şeye şaşırmıyor ve ben bu işe çok şaşırıyorum.



(Kasım 2010, İstanbul)