Vaktiyle mutlu ya da mutsuz ama en azından beraber bekar olduğu arkadaş, manita yapınca insana acımaya başlıyor. Artık hem arkadaşına eskisi kadar zaman ayır(a)mıyor isteyerek ya da istemeyerek, hem de bunun vicdan azabını çekiyor. "Ben kendimi kurtardım ama o kaldı" kafası. Ona da birini bulalım triplerine giriyor arkadaş, sanki kendisi öyle parmağını şıklatınca yapmış gibi manitayı.
Acınmanın da bir eşik değeri var; o da insanın kendi kendine acımaya başlaması.
Kanser olduğumu öğrensem mesela, insanların bana buna göre davranmasını istemiyorum ben, olamaz mı bu? Yalnızken de gururlu olabilir insan.
Her daim beraber ilişkilerde bana acındığı için üçüncü teker olup acınarak ortalığı birbirine katmaktansa, hiçbir şey olmamış gibi, hafifçe ölüveririm. Daha iyi.
3 yazmadan duramayan var!:
kim abis bunlar?
ben annamiorum niye herkes herkesle bu kdr ilgili??
bi raat olun yahu bi cool olun yaa.. it aint the end of the world, innit mates?
yeahhh.. cheeeaarz..
herkesi patir patir doverim, sole karismasinlar sana.
söylerim bi dahaki sefere :)
Baksınlar çorbalarına. Dönem dönem insan yalnız da olabilir, yalnızlığını unutturacak biriyle de. İnsanın kaderi bu.
Yorum Gönder