yok bişi.

Kendimle çok barışık değilimdir, genelde tartışırım, yererim kendimi acımasızca, sonra biraz sırtımı patpatlarım, aferin derim, motive ederim...

Ama kendime çok kızdığım bir şey var ki onu hiç değiştiremiyorum. Uğraşıyorum ama, hani denemek başarmanın yarısıydı?

Benimle hiç ilgili olmaması gereken (gerektiğini düşündüğüm) durumlarda dahi bir acaba ile kendimi paralama... Bunun üstesinden gelemiyorum. Hala bana terslenen insanlar böyle aklımın, ciğerimin bir köşesinden kıtır kıtır yiyor. İçim sıkılıyor.

Geçmiş beni bir yere kadar ilgilendirir. İyi veya kötü, doğru ya da yanlış (ya da insan ilişkileri için doğru ve yanlıştan fazla bahsetmek uygun değilse, o zaman gerekli veya değil diyelim); geçmişte kararlar alınmış, bir şeyler olmuş, bitmiştir. Onlar benim için bir hatıra, bir yazı konusudur; pişmansam kendimi daha çok yereceğim bu aralar demektir...

Ama ya pişman değilsem?
Ya her şey olması gerektiği gibi olduysa?

"Neyin var?" diye sorasım, almadığım cevaplara kafayı takasım yok, artık.

Uğraşıyorum, gerçekten uğraşıyorum.