Uçurtmalar da ölmez.

Yokmuşum gibi hissettiğim zamanlarda yokmuş gibi olan şeylere ilgim artıyor benim. Daha çok sevmiyorum, ama daha çok dikkatimi çekiyorlar. Kara kediler mesela. Dilenciler. Çiçekçiler. Gözünün içine bakılmamaya çalışılan müdürler.

Bir kasedin en az dinlenen şarkısı.

Levent Yüksel'in en iyi kasedi ilk kasedidir, "Med Cezir". Uçurtma Bayramları da onun orda burda en az söylediği, benim en az dinlediğim şarkılardan biridir.

Bir rüya bir ümide yaslanıp yaralandık
Tutunduk sevgilere düşe kalka
Hep yol aldık
Yenilme gel yenilme
Belki de aldatıldık
Belki dünya hiç dönmüyor
İmkansız yanıldılar
Ölüm yok ölünmüyor
İmkansız ah imkansız

Gel, uçurtma bayramları var
Haydi sevin de gel
Ölümsüz özgür çocukluğuna
Yeniden yol ver

Haydi koş haydi gel
Bir avuç sevinç al annnenden
Bana da biraz ver
Öylesine öylesine yalnızız ki
Şu koskocaman şehir ve biz bak ne olur
Bari sen gel

Ölümsüz, özgür çocukluğuna yol ver diyor Levent Yüksel. Tabi, ölümsüzüz, çünkü ölüm yok, ölünmüyor.

Gerçekten de ölünmüyor, ağaçta takılınıyor hep, yere düşmektense. Bu söylediğim bundan sonra kahkahalar attığım tüm zamanları yalan, beni de sahte çıkarmasın ama ben bazen yaşamak istemiyorum, ama yine de ölünmüyor. Ölmüyorum, çünkü yaşamamak da istemiyorum. Çünkü pek de umurumda olmuyor.

Niye böyle, valla ben de bilmiyorum anne. Sırtımı neden bu tarafa verdiğimi açıklasam belki bir ipucu olurdu ama boşver, gereksizcesine uzun bir hikaye. Yorgunum ben. Sen denize bak, kafana çarpmak üzere olan olta kurşunlarına dikkat et ama, ben de Karaköy iskelesine bakmaya devam edeyim.

(17 Eylül 2011,Galata Köprüsü)

Görsel.