bardak altsızlığı

Son birkaç gündür o kadar çok ağladım ki... Hepiniz için ağlamış olabilirim, bilmem feraha erdiniz mi? Neden ağladığımı, kim için ağladığımı unutacak, ağlamayı anlamsız ve saçma hale getirecek kadar çok ağladım. Hala da bitmiş gibi hissetmiyorum. Bitmez. Bitmez arkadaş. Her gün ayrı bir telefon konuşması yapıyorum. Canımı sıkan insanlar da, bana çok iyi davranan insanlar da kanıma dokunuyor. Keşke, diyorum, şu yaşadıklarımı anlatmak zorunda bile kalmayacağım insanlar hayatımın orta yerinde dursalardı sehpa gibi. Ben üzerlerine ağlasaydım ve bozulmasalardı, bardak altlığı bile gerekmeseydi onlar için. Eskiden nasıl gerekmiyorsa yine gerekmeseydi. Bir şeyi söylemenin bir dakika, bir bakış sürdğü zamanlardan, dört saatte bir cümle kuramamaya gelmeseydi iş.

Bak ne anlatıyorum gene...

Evin ortasında sehpanın durmadığını görünce ağladım ben. O yüzdendir her şeyi birbirine bağlamam.

Yalnızlık işte, napıcan.