"Hiiiç..."

Beyza demişti "ağzından çıkınca içinde büyüyor" diye.

Tamam da, ne konuşayım. Günde takriben 10-12 saatimi işte geçiriyorum. Geri kalan zamanda da işin kafamı meşgul etmediğini söyleyemeyiz, aksi için uğraşsam da. Ofisteki insanları hayatımdaki herkesten, aynı evde yaşadığım kuzenimden bile fazla görüyorum. Ve olanca sinirimizle yaptığımız tek şey yine ofisten, patrondan, müdürlerden, işten, işleyişin saçmalığından bahsetmek, dalga geçmek, sinirlenmek ve... Sonuçta, hep işten bahsetmek.

"Hiiiç" cevabı hayatımın özeti olmuşken ben, biraz başka bir şeylerden bahsetmek istedim. Başkalarından da değil, kendimden ve bir adamdan. Her gece (ya da her sabaha yakın saatlerde) uykuya dalarken düşüneceğim bir şey olsun istedim. Olsun istedim, olsun diye de söyledim 3-5 kişiye. Vallahi inanmadılar. Boşluktan, sandı herkes. Boşluktan, işte Nihal gibi, Kanuni'nin kızkardeşi gibi hani dizideki, gördüğüm ilk adama sarıyorum sandılar. Anlattım halbuki, elektrik çarpmış gibi oldum bir keresinde dedim mesela... Komik mi bu anlattığım?

Bir tek Elizabeth inandı bana sanki ama o da hayal dünyasında yaşıyor zaten, fark etmez onun için.

Neyse...
İçimde herhangi bir uğraşma isteği yok artık zaten. Yitirdim beni ayakta tutan motivasyonu, geri gelir mi bilmiyorum. İçinde yaprak kımıldamayan berbat hayatıma geri dönebilirim.

(Müslüm'den Hayat Berbat'ı dinleyiniz
ve bu yazıdaki gibi görseller için weheartit'e bakınız.)