görüşmeymiş...

Gerildim, gerildim ve ağladım sonunda.

Başım ağrıdı; 5'te görüşmeye sokulup 7:50'ye kadar konuşulmaz adamla. Üstelik, sen kızınla geçirdiğin zamandan yerken ben mesaimden yiyorum. Bak sen çıktın arkamdan, ben hala çalışıyorum.

Hani var ya "ben adamı ağlatırım" diye bi kafa...
Onlar mı ağlattı, ben mi istedim, ne oldu bilmiyorum da en azından yüzümde o müstehzi gülümsemeyle atabildim kendimi odadan dışarı ve onlara bu malzemeyi vermedim. Kimse görmedi beni ağlarken.

Güçlüyüm, hala.

Bu akşam kafayı bulup yazı yazacağım. Başka yolu yok.