Kimseye ithaf edilmeyen yazı

Söyleyecek hiç sözü olmayan adam, adam değildir o ayrı da; kafasındakini yazıya dökebilen adam bir nevi fatihtir bana kalırsa. Kesinlikle kendimi yüceltmek için söylemiyorum, ne haddime zaten.
Dün bir şarkı dinledim, vay be dedim yine, birilerine şarkı yazılmış, falan. Biri adına, onu düşünerek. Yazmak bir yana, birine yazmak çok değerli değil mi? (Birine yazmak lafı da ancak bu kadar çarpıtılabilirdi. Cem Mumcu'nun artık sevişmiyoruz, yiyişiyoruz dediği kadar var.)

İthaf önemlidir. Birinin bir sözcükte kendini bulması, hiç beklemediği bir anda aynaya bakar gibi kendisiyle karşılaşması, karşılaştığının kendisi olduğunu fark etmesi önemlidir.

Hep sevmişimdir mektupları, e-mailleri, fotoğraf arkası yazılarını, yıllıkları... Birine yazılmış öyküleri, içinde biri geçtiği için yazıya dökülmüş rüyaları; hatta yazıyla hesaplaşmaları bile. Genelde zorla ve zorlanarak yazılan yıllık yazısı gibi birtakım şeyler hariç içinde kendimi bulduğum çok şey okuduğumu söyleyemem şimdiye dek. Ama isterdim.

Hangisi daha zor:

Adı kayıtlarda geçmeyen insan olmak mı?
Kayıtları, içinde geçirdiği adlara bir şey ifade etmeyen insan olmak mı?