Pek bilmediğim bir kampüste tek başıma pilav yedim bugün. Pilavı hep yaptığım gibi patlıcanlı kebabın içine aktarırken (çünkü yemeğin suyu pilava bulaşsın isterim) gereğinden fazla zaman harcadım tanelerle ve annemi yere göğe sığdıramadım birden.
İlla ki uyuşmuyoruz; illa ki çatışıyoruz. Ama bazı şeyler gerçekten paha biçilemez. Ben annemin Anneler Günü'nü bu sene, şunu diyerek kutlayacağım:
İyi ki varsın. Bana tabağımda bıraktığım pirinç tanesi kadar çocuğum olacağını söylemek yerine pirinç tarlalarını, o dizboyu suların içinde pirinç yetiştirmenin ne kadar zor ve zahmetli olduğunu anlattığın için ve bu yüzden her bir pirinç tanesinin önemli olduğuna beni ikna ettiğin için iyi ki varsın ve iyi ki annemsin.
(16 Mart 2010, Bursa)
Kalbim Unutmuyor
3 hafta önce
0 yazmadan duramayan var!:
Yorum Gönder