b is out of the building!

Şimdi, tam şu an yazasım olması mesela, inanılmaz gerçekten! Neden dersen, iki saattir eğitim veriyorum birilerine, kafam kazan gibi oldu, aynı anda tam dört arkadaşım benimle bugün ve yarın buluşmak istemek üzerine planlarla geliyorlar ve ben öbür gün İzmir'e gideceğim için halihazırda yarın gecem yok sayılır. Üstelik şu an karnım aç, karnım anlamlandırılamaz şekilde aç ama bu benim her zamanki halim, "galiba acıkıcam ben ya" dedikten 15 dakika sonra otolize geçiyorum (i.e. kendi kendimi yemeye başlıyorum. mide bazında)

Akşam ne olacak söyliym; önce küçük bir kahve içilecek -çünkü bu kadar öteleyince kendimi suçlu hissediyorum-, sonra ev. Dünden kalan güzel bir yemek yiyeceğiz, televizyonda ÖBGZK olduğu için Türkü'ye sempati gösterip azıcık, "her highness" Vecihe günlerdir kurabiye aşeriyor diye çikolata parçalı kurabiye yapacağız (evde mikser olmadığı için yoğuracağız mis gibi) ve sonra da oturup dedikodu yapacağız lütfen. Vecihe beni ciddiye alacak çünkü dün de emin oldum ki beni ciddiye alan çok az insan var. (Ciddi olmak, ciddiye alınmayı gerektirmiyor.) Halbuki çok acayip bir hikaye anlatmıyorum, nedir yani, dimi.

Ha bu arada hani bi kere bir şey anlatmıştım, şimdi başlığını da hatırlayamayacağım ama dur buliym, illa uğraştıracaksınız insanı, hah işte BU. Dün canım lise arkadaşlarım geldi evime ve yine çok güldük çok eğlendik ama bir kez daha, 26 yıllık hayatımda ve bu birini 20, diğer ikisini 15 yıldır tanıdığım insanların yanında bir kez daha anladım ki ben hiçbir şey bilmiyorum arkadaş. İnsan sarraflığını geç, tanımıyorum insanları. Bizim kız o "yok yea" ile çıkmaya başlamış, iyi mi?

Mail geldi şimdi. Pediatri Gerçekleri Pratik Cep Kılavuzu'nda indirim varmış, ya da Ergen Psikiyatrisi'nde, ha biz o psikiyatriyle her gün karşılaşıyoruz nice -güya- büyüklerde, olsun olsun.

Ayh, tamam.

Ben çıkıyorum ofisten, çünkü çok sıkıldım bugün.