Ben kimseyle bir şey konuşmuyorum. Kimsenin hatası değil herhalde bu, ben konuşamıyorum. Nasıl başlayacağım, ne anlatacağım, neyden rahatsızım, annem neden bana "senin gözlerin neden doldu şimdi?" diyor, babam böyle pasta yapmayı niye öğrenemedi...Dinlemek istemeyeceklerinden, karşıma oturtsam dinlemeyeceklerinden değil. Dinleyecek insanlar var hayatımda, hep vardı ve muhtemelen hep olacak. Ama bir şey oldu, her ne olduysa ve ben konuşamıyorum, tamamen benim hatam, sorunum ya da her neyse. Sadece bir şeylere gülüp, bir şeylere ağlıyorum ve bunlar birbirini çok hızlı takip ediyor. Mesela pazar gecesi. Ağladım. Sonra uyudum, uyandım, Behzat Ç. izledim, güldüm, bitti, bulaşık yıkadım. Salona döndüm tekrar, evdeki üç bilgisayardan hiçbirini açamadan oturdum. Tat yaz domatesleri ailesinden doğranmış domates reklamını izlerken yine ağlıyordum.
Yaz yağmuru gibi.
1 yazmadan duramayan var!:
böyle bi sorunum vardı benim. çok rahatsız ediciydi, paylaşamamak kimseyle ne mutluluklarımı ne üzüntülerimi. yavaş yavaş aşıyorum. bi an önce aşmak lazım.
Yorum Gönder