Temamız: Sperm

Dün akşam spor çıkışım güzel bir yemekle, iyi bir arkadaşla, uzun zamandır konuşmadığımız konuları uzun zamandır konuşmadığımız şekilde konuşmamızla başladı. Daha doğrusu o anlattı, ben dinledim. Şikayetim yoktu, çünkü bunun bir alternatifi yok bu aralar: Ben kimseyle bir şey konuşmuyorum. Kimsenin hatası değil herhalde bu, ben konuşamıyorum. Nasıl başlayacağım, ne anlatacağım, neyden rahatsızım, annem neden bana "senin gözlerin neden doldu şimdi?" diyor, babam böyle pasta yapmayı niye öğrenemedi...

Sonra başka biri (yine sevdiğim biri) geldi ve akıntı yön değiştirdi.

Kimseye gıcığım yok ama dün akşam yemeğin bir yerinde ölesiye sıkılır ve kalkmayı beklerken fark ettim ki, artık herkesin her anlattığı bir kıza, bir karıya, birinin eski sevgilisine yazan bir adama, snowbreak'teki "getting laid" ihtimallerine, dişi-erkek/gelir-gider hesaplarına, üniversite içi ve üniversiteler arası çiftleşmelere, sanal alemlerden bulunan boşalma ihtimallerine dayanıyor. (Benim için ihtimal olan şeylere bazılarının şans demesidir belki beni dehşete düşüren.) Gülünen, asla ağlanmayan, dalgası geçilen, ağızlara sakız olan her şey bana o kadar uzak ki, artık "ben buyum yea" diye kestirip atmak kendimi daha farklı, daha güçlü, daha özellikli ve özel hissettirmiyor. Kişisel Gelişim Semineri afişindeki kara koyun veya kırmızı piyon gibi ayrık duruyorum, kendimi nerelerden atsam, bilemiyorum.

Bizim hikayemiz bir halta benzemiyor. Bir hikayenin teması kısa bir şey olur. Aşk olur, sevgi olur, savaş olur. Bizim temamız "sperm". Çağımızın teması. Buzul çağının teması.

(Ben nerede yaşıyorum?)

Önemsizleşmelerden en az benim kadar rahatsızlık duyduğunu hissettiğim sevgili Erinç,
buzul çağının teması ile ilgili müthiş bir şeyler çiziktirdi, gurur duydum.