Bana yüzyıllar gibi gelen bir süre önce Osman'ın evinde unuttuğum iPod'umu almak için ona uğradığımda, televizyondaki filme takıldık. "Seni Uzaktan Sevmek" arabeskliğinde Türkçe'ye çevrilen "Going the Distance" diye bir film, Drew Barrymore oynuyor, bir de adını aramaya üşendiğim şu "He's Just Not That Into You"daki başrol oyuncusu, hani sonradan aklı başına gelen... Neyse. Filmi anlatmayacağım ama konudan bahsetmem lazım: uzaktan kumandalı ilişki yürütmeye çalışan bir çifti anlatıyor, 4 ayda toplasan 40 gün görüşmemiş ama biri doğu, biri batı yakasında ayrı ayrı işleri olan esas oğlan ile esas kız.
Olay sürekli "sen buraya gel" "hayır sen gel" ekseninde, işte "sen işini sevmiyorsun zaten, bırak gel işte"lerin, "ama işte burası da New York şimdi"lerin sürekli konuşulduğu bir hal alıyor, sonunda bir tanesinin canına tak edip de diğerinin yanına taşınmaya karar verene kadar...
İşte olay o zaman patlak veriyor. Birine gel demek, git demek veya istediğini yaptırmaya çalışmak, o istemediği sürece kolay çünkü. Ama karşıdaki insan bir fedakarlık yapmaya kalktığında, bunu gerçekten içinden gelerek yapıyor olsa bile, şunu düşünürken buluyoruz kendimizi: "Bu, bunu benim için yapıyor ve gün gelip bana kızabilir, beni suçlayabilir veya en iyi ihtimalle bunu benim kafama kakabilir."
Kızın diğer şehre taşınmaya karar verdiği an, aslında gerçek düşüncelerin söylendiği ve topun karşı tarafa atılmadığı küçük bir zaman dilimi artık ve o zaman diliminde doğru mu, yoksa yanlış mı karar verildiği ortaya çıkıyor. Bir nevi Matrix hali: Kız hiçbir zaman taşınmaya karar vermeseydi, taşınmama kararı hiç kesinleşmeyecekti.
En kötü karar bile kararsızlıktan iyi dedikleri bu olsa gerek - sonunda değiştirebilmek için, önce kötü kararı vermek gerekiyor.
0 yazmadan duramayan var!:
Yorum Gönder