çam sakızı

Hediye almayı da vermeyi de severim. Almayı daha çok severim genelde; bencillikten değil bu. Çünkü, süper bir hediye seçicisi olarak görmüyorum kendimi. Eğer sürpriz yapıyorsam veya karşımdaki insanın hediyemi beğeneceğine çok eminsem, ancak o zaman şahane bir şey oluyor hediye vermek, benim de içim içime sığmıyor o anı beklerken.

Hediye seçmek bir sanat. O kadar zor ki! Çok iyi tanımadığınız insana alakasız, hiç beğenmeyeceği bir şey almış olabilirsiniz, o yüzden zor. Çok iyi tanıdığınız bir insana da ya artık alınabilecek her şeyi almış (olduğunuzu düşünüyor) olabilirsiniz ya da yine alakasız, hiç beğenmeyeceği bir şey almış olabilirsiniz. Bu daha zor, çünkü karşıdakinde "beni hiç tanımıyor mu?" düşüncesi oluşturacak olmanın da stresi var.

Beni gerçekten tanıyan birinden, beni gerçekten tanıdığını belli eden bir hediye almayalı bayağı oldu. Böyle ağzım aranmadan, kızlarda hiçbir zaman gereğinden fazla olamayacak kıyafet-ayakkabı-takı-toka gibi olmayan, peluş ihtiva etmeyen veya kullanışlı olsun diye alınmış olmayan alabildiğine kişisel bir şey... En son ne zamandı, hatırlamıyorum.

Hediye seçmek bir sanat. Çünkü hediye almayı gerçekten istediğiniz birinin söylediklerini can kulağıyla dinlemeniz; içine, hayatına girmeniz gerekir. Yüzünde görmek istediğiniz mutluluk ifadesini ne yaparak elde edebileceğinizi kendisi size söyleyecektir.