cen

bir yer olsa huzur sunsa

dizlerim üstünde çöksem

sonsuz yolu aydınlansa

günün ilk ışığında
son bi kez nefes alsam
kaybolsam gözyaşında
(ya da ilk kitabımda)

Eve giriyorum, ev karanlık, kimse yok. Işığı açıyorum paltomu çıkarırken, hani bir kolumu çıkarıp o eli hemen ışığa uzatıyorum. İki işi birlikte yapıyorum, çünkü zaman kaybetmemem lazım. Tüm günüm ofiste geçti, ne yaptığımı, niye yaptığımı bilmeden geçip gitti bir günüm daha ve ben belki yarın öleceğim. Yarın ölsem, senden eksiğim zaten. Bari kalan zamanlarımdan, kalan kitaplar ve müzikler ve Leyla ile Mecnun bölümlerinden eksik kalmayayım...

Hazır ayaktayken kettle'ın düğmesine basıyor, salona dönerken de bilgisayarın açma tuşuna dokunuyorum. Koltuğa seyirtirken sehpanın alt gözüne eğiliyorum. Tam o anda görüyorum, sehpanın üstünde kültablası, kenarında sigara.

İşte ben bazen bilgisayarın başına oturduğumda, başka bir iş yapmıyorum. Çünkü sen bazen, kültablasının kenarında bulduğum sigara gibisin. Mutluluksun bazen cen.

Bu aralar çok sigara içiyorum. Çünkü -bana aptal deme ama- verdiğim nefesler seni bana yakınlaştıracak sanıyorum. Öyle diyor içimden bir ses.

Halbuki...
Keşke aldıklarım yakınlaştırsa.

♫

(29 Kasım - 11 Aralık 2011, İstanbul)
görsel.