yukarı doğru hareket eden bir balondan eğik atış gibi çocuk

Eskiden çok eskiden, ben daha çok küçükken bir erkek arkadaşım vardı. O zamanlar her şeyi ciddiye alıyorduk tabi de, şimdi bakınca pek önemli biri değildi. Öyle ki, biz ayrıldıktan birkaç yıl sonra en yakın arkadaşlarımdan birine yazması (ve karşılık bulur gibi olması) beni hiç üzmemişti. Çocuğun belasını bulduğunu düşünüyor olabilirim, çünkü arkadaşım "seni seviyorum"a "ii" diye cevap verebilen biriydi.

Benim için önemli olmaması bir yana, korkarım dünya için de kendi sandığı kadar önemli değildi. Bunun kararını vermek bana kalmadı tabi ki. Şuna bakıyorum ben: Bir insanın adı geçtiğinde ortamdakilerin yarısı müstehzi müstehzi gülümsüyor, bir kısmı "ulan o da ne adam yeaa" diyor, üç-beş tanesi "çok gaz olm o çocuk" diye ekliyor ve fakat bir tanesi de çıkıp "çok kral adamdır o, ne derse altına imzamı atarım" demiyorsa, o adamın ivedilikle ukalalıktan ve kendini yüceltmekten vazgeçmesi gerekir, yoksa çok yüksekten düşecektir (bundan daha önce bahsetmiştim).

Boyundan büyük dertleri olan bir çocuktu bu zat-ı muhterem. 20 yaşına gelmiş fakat hala insanların kendisinin her hareketini izlediği veya insanların her hareketini izlemesini gerektirecek kadar önemli bir birey olduğu hissini üstünden atamamıştı. Amaçsızca İstiklal'de yürürken, Tünel'e kadar gelip "hadi dönelim" dediğimizde örneğin... Ben komutun bitmesini bile beklemeden topuğumun üstünde dönüverirdim. O ise önce hafifçe sola döner, yavaş ama kararlı adımlarla bir yay çizerek yolun karşısına geçer ve oradan geri yürümeye devam ederdi. Ben serbest düşüşsem, o yukarı doğru hareket eden bir balondan eğik atıştı yani. "Öyle pat diye dönülmez, insanlar bakar, garip" derdi bir de bana.

Garip olan sadece kendisiydi bana kalırsa.

(...dedim ama, uğruna karikatür çizilmiş, baksanıza!)