1983

3 kişi var hikayede. Biri cinayet işleyecek olan, diğeri işlemeyecek olan ve karşımda yine bay “doğru söylemişim, işlerim” ama ilkiyle aynı değil o da. 3 kişi var, hepsini tanıyorum, hiçbirini tanımıyorum aslında.

*

Enerjim tükeniyor. Gece 10’da eve gelip, 11’de uyuyorum. Mecburum çünkü, sabah 06:20’de uçağım var. Sabaha, adet olduğu üzere 3 alarm kuruyorum. İlkinde uyanıyor ve faltaşı gibi kalakalıyorum. Tekrar uyuyamıyorum (uyandın, uyuyamadın olacak; kim bilir nerede, nasıl, kaç yaşında...)

Benim kendimi üstün hissetmemi sağlamak, erkeklere nazaran ayrıcalıklı olduğumu düşündürmek zordu. Eşit olunamayacağını ama bunu konuşmanın saçma olduğunu, kimse umursamasa bayan sözcüğünün kimseyi rahatsız etmeyeceğini, tüm erkeklerin köküne kibrit suyu dökülmemesi gerektiğini, adamların hayatımda kızlardan önemli olageldiğini ve onlara da(ha) çok ihtiyacım olduğunu savunurum. Savunurdum. Safmışım.

Zoru başardınız, bravo erkek milleti. Elçilerinizi gönderdiniz üstüme sırayla, birinden dirilince diğerini yollayıp hemen ardından, sabrımı sınadınız. Çok farklı gibi görünseler de, olaylar çok farklı olsa da aynı çocukluktaydılar (arife yılında lanet mi var acaba, ne dersin Orwell üstad?) Kendinizden tiksindirdiniz, bana (bana bile!) şunu dedirttiniz sonunda: Kavga ayırmakla delikanlı olunmuyor. Adamlığın sözlük karşılığı görmezden gelmek, örtbas etmek, dalgasını geçip işi sıfıra vurmaya çalışmak değil. Bu durumda bazılarınız adam değil, insan, hiç değil.

En derin sandığımız adamlar bile, gidiyorsun gidiyorsun, hala diz seviyesinde.

*

Kuzen haklı beyler: Bir erkek için, sevgilisi olan veya olmayan bir kızı arkadaş edinmek, kızın erkeği hayatına katmasından çok daha değerli, çünkü çok daha zor. Öyle olmalı, bakıyorum etrafıma, erkek çoğunluklu gruplar sadece öyle tercih ettikleri için değil, mecburen, öyle istemek durumunda kaldıkları için öyleler. Değer vermeyi geçtim, tahammül edebilecekleri kız sayısı o kadar az ki.

Değer denen şeye dikkat etmeli. Fazlasının, ya da sözde fazlasının zerre kadar önem arz etmediği, insana hissetmesi gerektiğinin tersine “keşke daha değersiz olsaymışım o zaman be abi” diye düşündürdüğü oluyor. “Çok güzel bir şey söylüyorsun gibi, ama benim kalbim kırılıyor” dedirttiği (yine de anlaşılamadığı) oluyor. Biraz yerin dibine girseydin, azıcık utansaydın keşke, diye serzendirdiği oluyor, ama içinden.

*

3 kişi var hikayede (dördüncüsünü arıyorum ben, o tanıdık, bildik, sevdik olanı ama yok!) Napayım, üçüncüyü tırtıklıyorum. Bana “iyi ki sen” diyor, “iyi ki başkası değil de, sen.” Hep sağlam duracağıma, hep rahat olacağıma duyulan güven büyük. Hiç üzülmeyeceğime, hislenmeyeceğime, isyan etmeyeceğime inanmış herkes, öyle ki ağzımı açıp “bir de amcalara pipimi göstereyim istersen?” diyemiyorum. Diyemiyorum işte! Söyleyeceklerimin çoğunu yitirmişim, görünen o ki, geçici olarak bitmişim.

*

İnsanlara kötü bakıyorum bazen, değil mi? “Neden öyle bakıyorsun?” dedirtecek denli, böyle hayırdır inşallahlı, soru işaretli. Evet, ama keşke daha kötü bakabilseydim.

Keşke sonra ben ağlayacağıma, karşımdakini ağlatabilseydim.

(09 Ağustos 2011, İstanbul – Gaziantep semaları)

Görsel.