"Sen ve elinde ilk kitabın."

Zaman geçtikçe iyileşiyor her şey.

Bundan 5 yıl önce benim elimden aldığını düşündüğüm başkanlık işine seçilen arkadaşıma, "Seni bir süre görmeye tahammülüm yok" demiştim. O da anlamıştı. Sonra biz hep az görüştük, diğerlerine nazaran. Hep birbirimizden haberdar, hep gerektiğince konuşan ama daha az görüşen iki arkadaş işte.

Dün oturduk yarımşar duble rakımızla ve konuştuk, işimizden, aslında yapmak istediklerimizden (bu daha çok bendim). Muhabbetimizi kimse bölmeden, kimse dahil olmadan bu yeniden kuruluşa.

Bana dedi ki:
_ Seninle ilgili bir görüntü var aklımda ve umarım bunun gerçekleştiğini görürüm. Sen ve elinde ilk kitabın. Bir kitap yazmış olmanı ve insanların seni onunla anmasını, "işte bunu o yazmış" demesini; ünlü bir yazar olmanı çok isterim. Eminim bunu söyleyen ilk kişi değilimdir.

O an, yüzümü görmek isterdim.

"Değilsin" dedim, "ama çok teşekkür ederim. Keşke. Sağol."

Sonra kadehlerimizi tokuşturduk, yine kimse dahil olmadan. Ve bir şey (geri) başlarken rakılarımız bitti.