Ertesi gün hapı

Olamıyoruz değil mi, daha normal, daha standart, kadınsı, dişi, havalı veya daha az saf, daha az temiz, şirin veya daha az çocuk olamıyoruz, kendimiz gibi olarak? Olan kendimizi, ona çeviremiyoruz, yapamıyoruz değil mi bunu tamamen değişmeden, kendimizi kaybetmeden, aşırılaşmadan? Olmuyor işte, olabilse ben yapardım.

Ne kadar acınasıca yalnızmışım. Ne kadar buz gibiymişim. Kedi gibi sokulmuşum bulduğum ilk sıcak yere.
Sanki.
Gibi.

_ Ne istiyorsun?
_ Sen ne istiyorsun?

Olmuyor, olmuyor, yine asansör duvarları (başka asansörün aynı duvarları). Ve sonra, bir çift göz kaçıyor. NÖBETÇİLER!

et si tu crois que j'ai eu peur, c'est faut

Birkaç söz, birkaç saat, kan çanağına çevirmeye yetiyor insanı. Hepten.

Kimse bir şey hatırlamıyor ama ben hatırlıyorum işte lanet olsun, hareketlerim sadece benim hatırladığım sözlere, olaylara ve işte o acınasılığıma ayarlı (o kadar yalnızım ki), hatalarım da öyle, ve hiçbir zaman olmayı kabullenmediğim o herhangi kadınlık gelip duruyor karşımda yine. Oysa ben onu birkaç yıl evvelinde bıraktım sanıyordum. Bak yine hatırlıyor büzüşesice beyin, hatırlıyor ve bağlantı kuruyor, bak diyor bu o, aynısı işte. Aynı nakarat diyor, hep aynı aynı. Ben de diyorum ki aa, bu şarkıyı ne zamandır dinlememiştim. Sonra konuya dönüyorum, tekrar ediyorum, herhangi bir kadın olamam ben ulan, olacaksam karşımdaki de herhangi bir adam olmalı. Herkes olmaz. Herkesle olmaz.

***

Bir Cemal Süreya eseri olunamaması, Cezmi Ersöz şiiri olunmasını da gerektirmezdi ama insan konuşuyor işte. Torba değil ki büzesin. Öperek susturasın veya, ama soluksuz kalmacasına.

***

Ertesi gün hapı, birbiriyle hiç sevişmemiş insanlar ertesi gün alıp unutkanlık ve umarsızlığa yol alsınlar diye verilmeli asıl. Doğum kontrolü için onlarca yöntem varken, doğum kontrolünün hiç gerekmediği zamanların ertesinde kişilerin birbirlerinin gözlerinin içine bakabilmelerini sağlayacak bir şey, bir tek şey bile icat edilmeyişini aklım almıyor.