çöpe atmışım...

bugün anneme dediğim şeyin arkasındayım: "hayatımı alıp çöpe atmışım, napayım..."

napayım yani.

bu iş için geçerliydi.

kendi kendime çok söylüyorum, çok da sakin söylüyorum da, henüz dışarı sakince veremedim bu nefesi: ne zaman ki "bundan sonra ben yalnızım, tamam, belki de bundan sonra böyle olacak" derken gözlerim dolmayacak, o zaman bunu gerçekten kabullenmiş sayacağım kendimi. içimde en ufak bir sızı olmayacak o zaman. bir omuz silkmesinden ibaret olacağım.

bu da aşk için geçerliydi.

sessizsem şayet, bu durumları içselleştiriyorumdur.
merak edilmesin.
♫