Bitti, diye başlamak isterdim. Onun yerine bitirmeye karar verdim, bitecek, diyeyim. "İstersen hiç başlamasın / Bu hikaye eksik kalsın" demeye içim elverene kadardı her şey, bugün bunu söyleyebiliyorum. Yarın, seni istemeyebileceğim. Öbür gün, senin hakkında konuşmayabileceğim, yazmayabileceğim (Bundan önce tüm yazdıklarım, bundan sonra bana kalacak). Bir gün, seni görme ihtiyacı bile duymayabileceğim, o-kadar-sevdim-ki-resmine bakmayabileceğim.
Kalbim kırık be, sevgili olmayan. Senin, benim veya üçüncü birinin yapabileceği hiçbir şey yok. Ben kendimi suçluyorum, o başka. Seni suçladığımda da hatırlatıyorum kendime bir dostun lafını: Belki de gamzeli kızlardan hoşlanmıyorsundur sadece, olamaz mı?
~
Ben senin eğlenen, saatlerce dans eden, durmadan gezen, gözlerinin içi gülen, espri yapan, laf sokan, muhabbet etmeyi çok seven haline tav olmuştum.
Ama bir şeylerin düşüncesi dahi seni soğutmaya yetti. Görüyorum, ne yapacağını bilemiyorsun. Daha kötüsü, artık gülmüyorsun. Ve ben artık seni gördüğümde mutlu olmuyorum.
Hiçbir şey olmadı, herkes hayatına hiçbir şey olmamış gibi devam edebilir. Ben gidiyorum, gerçek anlamda. Sen gül, lütfen.
(yersiz ve zamansız)
Hiç sevmem ki dolambaçları...
Ben bunları yüzüne söylemek ya da bunları gerçekten sana yazmak isterdim, keşke o kadar konuşabiliyor olsaydık.
Ama ağlardım, eminim. Hiç kendime yakıştıramadığım şekilde avaz avaz bağırarak ağlamak istiyorum uzun zamandır ilk kez. Ve beni kimsenin dinlemeyeceğine eminim.
0 yazmadan duramayan var!:
Yorum Gönder