Cehenneme kadar...

Kimseden kendi fikrim olmadığı için akıl almadım. Akıl akıldan üstün oldu zaman zaman, birilerinin aklına da sevgisine, şefkatine, ilgisine muhtaç olduğum kadar muhtaç oldum. Ama kimse bana şunu şöyle yap, desin diye el açıp, gerçekten beklemedim.

Hiçbir yerden kovulmadım; sınıftan, okuldan, kulüpten, herhangi bir arkadaş grubundan... "Defol git!" denmedi bana şimdiye dek. Cehenneme kadar yolum olmadı.

Bunları yüzümde müstehzi bir ifadeyle ve sakince karşılayacağımı söyleseler ona da inanmazdım da, insanın kabuğu büyüdükçe kalınlaşıyor galiba. En sevdiklerini belli bir mesafede tutmak pahasına, kendini korumak için kalınlaşıyor. İyi de oluyor-muş.

Ben galiba hiç bu kadar soğuk ve soğukkanlı olmamıştım.

Oldu o zaman, hadi ben kaçtım, görüşmeyiz, kib, bye!