Harp, iki kişiyle olur.

Yenişemedik, oynamadık çünkü.

Eeeh tamam artık be bir ararım, iki ararım, bırakırım sonunda ben de!

Off, hayır sinirli değilim, sadece yorganı kafama çekip yatmak istiyorum ve hiç kalkmamak...

Nasıl bu kadar berbat olabildi her şey? Ne zaman böyle unutturdum kendimi, ne zaman inanmamaya başladım karşımdakine, "bak, sonunda kötü olacak"larını "tehdit ediyor, ültimatom veriyor pis" diye karşıladım da, hiç sallamadım? O kadar güveniyordum da, neden inanmadım bir an bile? Ondan çok kendime güveniyormuşum demek.

Tek tesellim, yanımdaki. Sevgili, merak etme, bozulmayacak aramız bunlar yüzünden. Sen benim (bazı şeyleri) konuşabildiğim tek insansın (artık). Bil ki gerekirse, seni seçerim mutlaka. Seçtim bile hatta? Seçim yapmam hiç gerekmedi ve gerekmeden bile ben, bağıra çağıra seni seçtim! Gerçi neden bağırdım, pek emin değilim. İhale bana kalsın istemedim sanırım. Senin sevilmemen daha kolaydı, daha çok işime geldi. Sevgilini bilirsin, ben yüzleşemem böyle şeylerle.

Hayat çok garip, vapurlar falan. Ayrıca hayat berbat. Üzülüyor insan, tek başına kaldığında ya da sadece o ikinin anlayacağı anlar olduğunda ama artık hiç önemli olmadığında, bunlar sevimli, hayat dolu bir gülümsemeyle değil de böyle acı, buruk bir dudak kıvrımıyla karşılandığında filan -ki aslında hayat dolu gülümseme onlar değil mi, e hayat berbat, dedik ya?- öyle boşa gidiyor, uzaya gidiyor, kimsenin umrunda değilmiş gibi oluyor ya artık (ve bir süre sonra da gerçekten umrunda olmuyor kimsenin), o umarsızlığa ulaşırsam ölürüm sandım. Ölmedim. Ölünmüyormuş. Tevekkeli değil, ben de öldüremedim karşımdakini. Güçlendiremedim de ama. Yenişemedik biz. Yenişemedik, oynamadık çünkü, çünkü harpler iki cephelidir en az. Bizim sinir harplerimizse tek. Teke tek bile değil, sadece tek, o da ben değilim. Ben sinirlenmem ki.

Neyse neyse, bir yerde bitecek bunlar biliyorum. Benden bir şey beklemeyen herkes gibi bırakacağım kuyruğunu, yakındır. Tamam yani anladım, elimden geleni de yaptım, eh, vademi doldurdum sayılır.

Ne çok konuştum, hiç adetim değildir oysa ki. Hem ne kadar konuşsam boş. Hissettiklerimi ifade etmekte o kadar başarısızım ki...

Keşke böyle olmasaydı demekten başka çare yok artık galiba.
İşin kötüsü, bunu kimseye veremiyorum. Bu benim keşkem.

Hadi sen yat, ben biraz daha görmezden gelip, geliyorum.