Aklıma düşen her kişiyi kutsal addetmekten, hepsini dünyadaki yegane aşkmışcasına bir Sezen Aksu şarkısıyla özdeşleştirmeye, bir şarap şişesine tıkıştırmaya çalışmaktan acilen vazgeçmem gerektiğine karar verdim ve... bunun için, aklıma düşüp de kalkamamış iki adamı, bir hafta içinde belirsizlikten kurtardım.
"Aşk bitti"yi dinlerken "ne saçma şarkı bu yaa, yok aşk çorap fiyatında kalırmış da, yok yer yatağında falan... üf allahaşkına!" diyen arkadaşım var benim. Halbuki ben dalıp gitmiştim şarkıyı dinlerken, aşk daha nerelerde kalırdı, illa ki kalırdı da, o kalan şeye aşk deyip diyemeyeceğimize karar vermek gerekirdi, bu cümle daha çooook uzatılırdı... Ama hayat arkadaşımınki gibi de olabilirdi. "Çıkalım mı?" "Çıkalım" basitliğinde, yıllar süren ve içinde kimsenin sıkılmadığı (içinde kimsenin sıkılıp sıkılmadığını sorgulamadığı) bir ilişkide, ayrı evlerde, ayrı hayatlarda ama haftasonu görüşerek illa, sinemaya falan gidip, zamanı gelince evlenerek, tıngır mıngır da gidebilirdi hayat.
Ama benim için gitmiyor ve madem böyle, madem böyle hızlı, sürekli sollamacasına yaşıyoruz, yanımızdaki araba uzun süre yanımızda durmuyor ve a-aa, hemen yenisi geliveriyor oradan, madem her şey normal artık... O zaman ben de kalbimde karşılığı olmayan bir ilgi varken başka biri kapıyı çaldığında panik olup, kendimi birini aldatıyor gibi hissedip de, dolaba falan saklamaya çalışmayacağım kimseyi. Sonuçta, dolaba tıktığım adamın umurunda değil ki tek olmak, çok olmak, yoğun olmak falan...
Bundan sonra daha değişik bir hayatım olacak değil ama, daha değişik bir ben olduğum kesin.
0 yazmadan duramayan var!:
Yorum Gönder