Redd-i Aşk

Hep bi hayranlık. Hep bi bişey, böyle. Ne oldu o aşık mı değil mi, ne kadar abarttı ama gerçekten seviyor mu acaba zart zurt diye konuşurken, birden, adamın redd-i aşk cümlesini anlatır anlatmaz "ama onun sana olan hayranlığı..."na döndü işler.

Hayranlıkmış. Candan Erçetin o. Hayranım Sana'nın en en en sonundaki "sana aşığım"ı kes at, var mı o şarkıda bir aşk meşk durumu? Yok.

Tanırım kendimi
Hiddetim taşar benim 
Dalga dalga,
Hırçın hırçın

Hatırlayamıyorum sinirden, ne demişti tam olarak? "Sana aşık değilim haberin olsun da" mı, "Çok merak ediyorsan, sana aşık değilim" mi?

(Ol diyen vardı sanki.)

Tokat gibi vurur sözlerim
Yıpratır bedenini

Ol istedim, olur dedim sanki. Olma, olmayanlar kervanına katıl. Bana herkes hayran olacak bi kere, aşık olmayacak kimse. Hiçbir zaman yalnız olmayacağım hayatta, hep kalabalık, hep kalabalıklar içinde olacağım. Herkes beni hep görmek, benden fikir almak, bana bir şeyler anlatmak isteyecek; anlam veremediğim şekilde ve benim onlara anlatmak istediğimden çok daha fazla ve ben hepsine yetmeye çalışan, hep de zamansızlıktan yakınan olacağım. Hep ne kadar kafa dengi, ne kadar süper biri olduğumu duyacak; benimle olan erkeğin acayip şanslı olduğuna, her erkeğin benim gibi bir sevgili istediğine dair zırvalar dinleyecek ama ne hikmetse, bunları söyleyen adamların yanında beş para etmez kızlar varken ben üçüncü teker olacağım. Erkek olan arkadaşlarımın sevgilileri bana hep, bu kızda ne var ya, dercesine bakacaklar uzun uzun, delen bakışlarla. Otururken karşımda, ben onlarla mümkün olduğunca göz göze bile gelmemeye çalışırken bana dikecekler gözlerini, icabında bana "evet ya bizimki seni çok seviyor" diyecekler yine, minicik bir iğne gizli olacak cümlelerinde ama çuvaldız -belli ki- onlara batmış olacak.

Hayranım sana
Sabrına

Hiç yalnız olmayacağım hiç, bana herkes hayran olacak.
Ve bi yarımlık olacak hep. Öyle görünüyor.

O yüzden üzülemiyorum artık "ben" olmayan o kızlar için, çünkü neticeye bakarsak ben olmakta bir maharet yok belli ki. Onlar da bana bakmasın artık, beni göremeyen gözleri ve beni kesinlikle anlamayan beyinleriyle sevgililerine baksınlar, onları anlasınlar işte.

Sakince karşımda durup
Meydan okuyan o tavrına
Varlığına

Tuvaletin aynasına baktım. Uzun uzun baktım, yeterince bakarsam değişik bir şey görecekmişim veya o gün kendimi sevecekmişim gibi. Aynadaki görüntümün ağzını açtığını fark edemeden daha, sesini duydum.

_ Beni kimse istemeyecek Özgür,
dedi.

Ağzımdan kolay kolay çıkmayacak bir olumsuzluğun sonuna, böyle cümleler içinde geçmeyeceği artık belli olan bir ismi koymuştum. Hiç tahmin etmiyordum böyle olacağını, zaten gerçekte de hiç böyle olmayacaktı.

Ağlamaya başladık, aynadaki görüntümle ben.

Kimsenin bana aşık olmayışından bir süre sonraydı.

(14 Ekim 2011, Gayrettepe ~ 15 Mart 2012, Levent)