geçimsiz

duvar dediğin ne işe yarar ki? seni dışarıdan korur -çünkü sen hep iyisindir de dışarıdakilere güvenilmez*- dışarıdakileri de içeri sokmaz. deneyenler çarpıp yaralanırlar. geçemezler. geçimsizdir, uuu çok serttir duvar.

teselliyi veya kurtuluşu değişmekte bulmadım. hala kalkıp psikoloğa filan gitmiş değilim, belki de hiç gitmem, bilmiyorum, düşünmüyorum. çözümü çözümsüzlükte buldum, insanları gözümde nerede olmak için uğraştılarsa oraya koydum ve bitti. daha iyisi olsun, daha güzeli olsun diye uğraşmadım; neden olmuyor diye de üzülmedim bir süre sonra. napayım, dedim, koy götüne. demek ki böyleymiş. demek ki onlar duvarımın eksik parçalarıymış, şimdi yerlerini bulmuşlar ve böylece tamamlanmış benim kalkanım.

şimdi olduğu yerden memnun olmayan kimse için yapacak hiçbir şeyim yok, ne saçma zaten kaçan balık kovalanır hesabı aylarca, yıllarca uğraşıp didinirken olmayan iyileşmelerin ben vazgeçmişken olması? umurumda olamıyor. bilgisayar ekranına bakıp, bir an sinirleniyorum, sonra gülümseyip tsss- diyerek dışarı veriyorum ağzımdaki havayı.

tsss-sikerler.

benim duvarım da bu. bu adamlar ile, bu adamlara, ama benzerlerine, ama daha tanışmadıklarıma karşı ördüğüm şey. tamamen organik, yüzde yüz doğal, yüzde yüz geçimsiz.

geçinmeyeceğim. yanında kendimi iyi hissetmediğim, yanında kendimi ben hissetmediğim kimseyle geçinmeyecek, gereğinden fazla zaman da geçirmeyeceğim. o kadar boşa harcayacak zamanım yok.

benim savuma mekanizmam unutmaya dayalı işlemiyor. bir sabahın bir sekizinde, levent'te bir evin pencere kenarındaki koltukta sigaramız bitmiş ve gece hiç uyumamışken söylediklerim gerçek ve geçerli -ne değişti ki sanki?-, duyduklarım da daha dün duymuşum gibi aklımda.

şimdi kalkıp içinde -ve diğer herkesle beraber hiç- olagelmediğim mutlu aile tablolarına sonradan fotoshopla eklenmisçesine dahil olmasam, kim garipseyebilir ki beni?

*anne, ben anne olmadan anladım dışarıdakilere güvenilmeyeceğini. hata yapmadığım tek konu, ne kadar utanmaz, yüzsüz, pişkin, saygısız, düşüncesiz ve ağızlarına vurmalık da olsalar, iyi insanlar olduklarıydı.

demem o ki ben yine onların birileri için canını feda edebileceğine güveneceğim anne. hayatta çok değer verdikleri şeyler olduğuna, sırf insan olduğum için bana kötü bir şey yapmayacaklarını hep bileceğim.

sırf insan olduğum için ama.

ben olmamın hiçbir değeri ve önemi olmadan.