Mantarlık

Olabildiğimce her yerde olmaya çalıştım hayatım boyunca. "Ben de ben de" kafasında, gitmezsem hayati bir şey kaçıracağımı düşündüğüm çok yerde var oldum, bir kısmından sıkılsam da çoğunlukla iyi ki gitmişimdir.

İnsan, evi dışında geçireceği zaman kısıtlı ve kendisi haricinde etkenlere bağlı olduğunda, herkes her an süper bir şeyler yapıyor sanıyor. Hani o adamları haftada bir, (, ayda bir, neyse) gördüğünde hep çok eğleniliyor ya beraber; insan orda olmasa da aynı sohbet, muhabbet, eğlence, müzik, film, alkol, gitar devam ediyor sanıyor.

Halbuki öyle değil. Eve dönmek zorunda olmadığım ilk günlerde, sıradan herkesi aradım. Herkes mantardı; "ay yok eve gideyim"ciydi, biri kız arkadaşıylaydı, biri ders çalışıyodu, biri uyuyodu... Görüşecek kimseyi bulamadığımda, hayatın benim bıraktığım yerden itibaren normal aktığını anladım.

Yine de, o adamların mantar olmayan hallerinde yanlarında olmak istiyorum; o yüzden hala her yerde olmaya çalışıyorum. Hem o geçirilen saçma ve boş anlardan en hatırlanası anılar çıkabilir, kim bilir?