Bir daha aramasam, kimse neden aramadın der mi?

Kelleyi koltuğa alıp gayet sıradan bir şey soruyormuşçasına sordum halini hatrını mailden doğru. "O nasıl?" deyişim, "o diil de bi İlhan İrem vardı o nooldu?" tınlamasındaydı. Ya da ben öyle olduğunu varsaydım. Telefonunu öğrendim. Aradım.

Ne kadar heyecansız.

Ne kadar donuk.

Ben de mi öyleydim? Kalbim çarpmasa bile öyle... Yoo, yokladım; yine de daha sevinçli gibiydim onun sesini duyduğuma. Onun sevincinden daha çok, her şeye rağmen. Her şey dediğim biz, yani ben ve kalbimin boşluğu.

Etrafta birileri vardır, diye düşündüm. Yokmuş. Benim bile etrafım daha kalabalıktı.

Ama hangimiz daha yalnızız, onu bilmiyorum işte.

(10 Kasım 2010, İstanbul)

Yazının ikincisi, kitabın sonu, sanal alemin ne ilk ne de son dedikodusu

Kitapların sonunu önceden okumam Harry gibi. Öyle saçma şey mi olur? Hakkında hiçbir şey bilmek istemem hatta mümkün mertebe.

Merak kediyi öldürür, okuma zevkini arttırır.

Lakin bir blog takip etmeye başladığımda gider ikinci yazıyı okurum. İlk yazı dertlidir; ya ne yazsam derdiyle ertelenmiş, ya da fazlaca "ciddiye alınmamış"tır. Ayna karşısında yarım saat, yataktan kalkmış birine benzemeye çalışmak tarzı bir ciddiye alınmayıştan söz ediyorum. Evet, tam da böyle.

Şimdi ben mesela, desem ki mesela, hiç tanımadığım bir adamın yazdıklarını büyük merakla okuyorum. Bir "internet crush"ım var; adını biliyorum, yüzünü hiç görmedim. E merak ediyorum desem, mesela.

Bu sanal alemin ne ilk, ne ikinci, ne de son meselası olurdu.

Pek bir önemi de olmazdı da işte, uçup gitmesin diye yazdım.


(31 Ekim 2010, Hisarüstü)