Sizi buhranlarıma alet etmek istemiyorum.

Annemle teyzemin bir sey konusurken yolun ortasinda duruvermelerine hep sastim; ben de az once kapinin onunde nedensizce kalakalana kadar. Aniden bir sey fark etmesi insanin... Uzucu be. O kadar uzulebiliyorsun ki, aniden, duruveriyorsun elinde anahtarla kapinin onunde.
Bu kadar dusunmemeliyim.
Bu kadar dusunmemeliyim.
Bu kadar dusunmemeliyim.
Bu kadar dusunmemeliyim.
Bu kadar dusunmemeliyim.
Bir gun once otoyolda bangir bangir sarkilar soyleyip kendi kendime kahkaha atarak ilerlerken bugun halime bak.

Yazi yazayim ben. Uretmeliyim uretmeliyim uretmeliyim, beynim zonkluyor diyen Bulutsuzluk Ozlemi.

(29 Ekim 2012 akşamı tivitleri)

Bugün bu kadarcık sakinsem, bu tamemen Aslı'nın sayesinde.

Eğer kafamı toplayabilir ve konu üzerinde tek bir his oluşturabilirsem; yani saatte bir dalgalanan ve değişen bir his yerine, ne düşündüğümü, ne hissettiğimi bir saptayabilirsem, paylaşacağım aslında. Onun dışında yaptığım her şey, buhranlarıma elalemi alet etmekten başka bir şey değil. Sanırım önce kendi kendime yazmam lazım. Ertelemeden, araya bir dizi veya bir ağlama krizi sokmadan.

Yalnız şunu biliyorum ve emin olduğum bu kadarını söyleyebilirim şimdiden:

Ben, hiçbir şeye inanmadığımı iddia eden halimle bile, birçoğunuzdan daha inançlı; en umudumu kesmiş halimle birçoğunuzdan daha umutlu, hepten boşvermiş halimle birçoğunuzdan daha coşku doluyum.

Sadece bunları arada bir hatırlamam, ya da tamamen unutmam gerekiyor.