Ayakları Olmayan Baloncu

_ Biliyorum.
_ Biliyorsun... Evet. "Ben de" lafı üstüne bir film çekilmiştir; "biliyorum" üstüne de çekilebilir bence.

Ben bencil ve terbiyesiz Rose gibi yere yaydığım hırkamın üstüne kendim yattım ve Jack'e hiç yer bırakmadım diye mi oldu bunlar, yoksa bu benim (yine) kendi kendimi suçluluğuma inandırmak için uydurduğum bir şey miydi, bilmiyorum. Sen az önceki azıcık yağmurla azıcık ıslanmış (ama artık kurumuş olması gereken) çimlere zaten yatmaz mıydın, dolayısıyla da az ötedeki baloncunun uzamış çimlerin ve çiçeklerin arkasında kaybolmuş gibi görünen ayaklarına bakmak yerine göğe bakar mıydın o sırada, bilmiyorum.

(Ama iyi ki gösteriyorsun adamın olmayan ayaklarını da çünkü bu bir düdüklü tencere reklamı değil, daha saçma bir şey ve saçma şeyler paylaşıldıkça varlar. Saçma şeylerin paylaşılabildiği az sayıda insan da paylaşıldıkça var. O an için olsa ve sonra yok olsa bile.)

BEA, "en güzel yerinde evin"i söylüyordu (bak o lunaparka da gitmedik ki biz) ve ardından da "bil"i, "çıldırmıycam"ı falan dinleyecek değildik ya o zaman bu son şarkıydı, üzülüyordum. Bil. Biliyorsun. Biliyorum.

Peki Turgut Uyar'ın Büyük Ev Ablukada diye bir şiiri olduğunu... Tabi ki biliyorsun.

İkimiz birden sevinemeyiz. İkimiz birden göğe bakmadık. Galiba bu benim yüzümden değildi. "Seni özleyeceğim" diyene "biliyorum" diye cevap verirsen tabi ki sevinemeyiz ikimiz birden, akıllım.

Gereğinden romantik bir yazı olduğunu söylemem lazım, 

abarttıklarım bazen gerçek, ben bazen sırılsıklam sayılıyorum. 

Oysa ki yağmur azıcık yağmıştı. 

(28 Ekim 2012, Bursa ~ 04 Kasım 2012, İstanbul, 

bir de bir yerlerde Ankara)