geçen zaman içinde, üç adam dışında

"bana baktığında o güzel gülümsemenin donmaması için..." filan yazmıştım bir keresinde bir adama. yazmış ve göndermemiştim. sonra bir gün, istifa ettiğimde, zamanı gelmişti. zamanı benim için gelmişti, o kadar işte. tabi ki hiçbir şey olmamıştı.

koca dünya yoktan var olmuş, ama benim için bir tek sözcük bile var olamamıştı.

///

"Dün insanların çok saf olduklarını fark ettim; herhangi bir malın iyi olduğunu düşünmelerinin sebebi, bizzat malı üretenlerin  o malın iyi olduğunu iddia edip bunu tekrar tekrar söylemesiydi."

Jorge Luis Borges, Yorgun Bir Adamın Ütopyası

şubat 2012'de resmi olarak yalnız 3. yılımı doldurdum. şubat 2012'ye kadar geçen 3 yılda gerçekten uzun süreler boyu düşündüğüm 3 adam oldu. 3ünden de bir şey olmadı. benim için 1 şey bile olmadı. o zaman 3te3 diye bir yazı yazacaktım. sonra çok kötümser olduğunu düşünüp vazgeçtim. oysa kötümserlik, içinde bulunulan duruma dair bir tespit değil, içinde bulunulacak duruma dair bir öngörüdür. benimkisi ise bir durum umutsuzluğu, buna da olsa olsa mutsuz denmesi gerekir. her neyse, ben yine de yazmaktan vazgeçtim. istemedim. içim kaldırmadı. olduğumdan kötü görüneceğimden korktum. gerçekten tiksinç, çirkin, çekilmez biri olduğumun sanılmasından çekindim belki de; çünkü kendini öve öve, altı boş övgüleri gerçek hale getirenlerin, insanların algısını sadece bunu yaparak değiştirebilenlerin dünyasında yaşadığımın farkındayım (o yüzden uymuyorum ya bu zamana).

ama artık bir şey fark etmiyor. istediğimi yazabilirim. umursayamıyorum artık.

///

bu geçen zaman içinde, bu üç adam dışında bir sürü birbirinden anlamsız, garip veya sonuçsuz şey oldu. mesela bir tanesi, benim olmadığım şekilde "canım"lı "cicim"li bir tanesi, bana bir gün hiç cevap vermemeye karar verdi. aradan üç ay geçtikten sonra da benden özür dileyip, "nedeni yok işte ya, erkek dengesizliği" dedi buna. peki. bir tanesi evli ve mutlu idi, deryik'in deyimiyle "yemeğim hazır, gömleğim ütülü" mutlusu bu adamı benimle oynaştığı odada bırakıp bir balkondan atlayıp gittim ben. peki. bir tanesi, kendini sadece yedek kulübesine layık gören, ısınma turu atıp sonra tekrar oturan biri... kimseye sarması uzun sürmüyordu her iki anlamda. yani hemen alışıveriyor, alıştırıveriyor ve kısa sürede de sıkılıp başka oyuncaklara bakmaya başlıyor gibiydi. peki. bir tanesine ben gereksiz bir derinlik atfettim muhtemelen. Tsumun bahsettiği "bizim neslin çağın insanı olmakla olmamak arasında fena halde sıkışmışlığı"nın tasviri gibiydi adam; elindekini, ilk günden seks konuşacağı bir ilişkiye indirgeyip, sonra da sahiplenmekten bahsedecekti. peki. bir tanesi kalbimi yerden yere vuracak, ben ona aşık olmadan beni reddedecekti; sadece aşka değil, dostluklara da duyduğum güveni sarsacak, hayatımda yaptığım en büyük hatanın erkeklerle daha iyi anlaşmak olduğu sonucuna vardıracaktı beni. peki. bir tanesi bana uzun uzun bakacak, fakat benden hiçbir şey anlamayacaktı, veya anladığı kadarının bile onu ilişkilerinin çay kaşığı derinliğinden öteye götüreceğinden korkacaktı -ya da bu sadece benim hüsnü kuruntumdu, ben yine, gizli bir derinlik arıyordum adamda- ve isterse hiçbir şey başlamayacak, bu münasebetsiz hikaye eksik kalacaktı. peki.

PEKİ.
yeter.

benim için hiçbir şeyin var olamadığını en çok, selamlarım karşılıksız kaldığında anlıyorum.
bana doğru geliyor o bakış, bana çarpıp bir an duracakmış gibi oluyor, sonra yoluna devam edip arkamda bir yere, kimsenin olmadığı bir boşluğa bakıyor.

güzel şeyler kimsenin olmadığı tarafta herhalde.

ya da ben, görünmezlikte bir dünya markasıyım.