Varolmamanın Dayanılmaz-

Bu varoluşsal bir kaygı değil ki.
Bilakis.
Varolmamaya karşı fiziksel bir tepki olabilir ancak.

Fakat ben artık konuşmaktan da sıkıldım. (Dün birden içimde Bali gibi bir yere gidip bir tapınakta -tapınmakla, enerjiyle, incik boncukla gelen pozitif düşünceyle alakam olmaksızın- sessizlik yemini etmek isteği belirdi. Kimsenin konuşmanı beklemediği bir yer fikri, şimdiye kadar olduğundan daha çekici göründü gözüme.) "Kalbim kırılıyor" deyince anlatamadığım gibi, "nefesim kesiliyor" demem de bir şey ifade etmedi. Oysa ben açık, hatta belki gereksizcesine açık olduğumu sanıyordum.

Ne anlatayım? Telli Baba'dan benim için tel kesmiş birileri, "naber?" diyene bunu mu söyleyeyim? Kahve falı baktılar bana geçenlerde, zor biri olduğum çıktı, "memnun oldum ben bellatrix, kolay anlaşılmıyormuşum" mu diyeyim?

İlginizi çekecek şeyler anlatmakla ilgilenmiyorum dostlar. Benimle birlikte benim ilgimi çeken şeyler de ilgi çekiciliğini kaybettiğinden, sizinle konuşacak bir şeyimiz kalmadı gibi sanki. Söyledikleriniz beni rahatlatmıyor. Söylediklerinizin hayatta karşılığı yok. Söyledikleriniz -spoiler- yalan -spoiler-.

Ve dışarıda bir hayat devam ediyormuş anlatmayın, ben bunları duyunca sinirleniyorum. Aynı montları giyen, aynı şarkıya aynı anlamı yükleyen, aynı işi yapan, kitapların aynı satırlarının altını çizen, aynı yalnızlığı yaşayan ve en önemlisi, aynı şeyleri yazan ve vaktin birinde yazdıkları vaktin şimdisinde de aynı olan birine ne ifade edebilir ki bunlar?

Aynı randımanda varolmayan birine söyleyecek neyiniz olabilir?

Ben uzun uzun susmak istiyorum. Bunu çoğunuz kaldıramayacaksınız. Bunu hangilerinizin kaldırabileceğini denemek de istemiyorum. (Olsaymış zaten olurmuştu. Benim kuzenim var, ben onun yanında susarım gerekirse. Yarın bir gün "beni ne doktorlar ne mühendisler darladı da ben şeyapmadım, yoksa şeyapsam ohooo" diye anlatırım merak etmeyin. Niyetleriniz için çok teşekkürler. Niyet önemlidir. Best regards.)

Önce whatsapp'lar bozuldu dostlar. Gördüğünüz üzere ben artık pek tutunamıyorum. 
İyisi mi beni kendi halime bırakın.


(8-14 Aralık 2013, İstanbul)