Dalgalanmadan duruldum.

Burada yalnız olacağımı az çok tahmin ediyordum ama bu kadar yalnız kalacağımı hiç düşünmemiştim. Çalışırken, dolaşırken, yiyip içerken... Kimse yok yanımda. Kimse.

Burada tanışıp, görüşmek için iki üç kez yokladığım insanlardan ses çıkmadığında, peşlerinden koşabilecekmiş gibi hissetmiyorum. Onu yapmaya mecalim yok. Peşinden koşma işini bir süre önce bırakmıştım; birilerini görmek için hep benim uğraşmam gerektiğini ve bunun karşımdaki insanda iticilik dışında herhangi bir duygu uyandırmadığını anladığımda... O yüzden sık sık "sen bilirsin" çıkıyor ağzımdan. Sen bilirsin. Görüşmeyelim mi? Sen bilirsin (ısrar etmeyeceğim). Beni aramayacak mısın? Sen bilirsin (ben de aramayacağım). 

Fazla alıştırmışım, hep benden bekliyorsunuz. 

Arkadaş edinmek konusunda ilk kez bu kadar zorlanıyorum. Küçükken, ilkokuldayken filan hatırlıyorum da, sokağa çıkıp herhangi biriyle konuşmaya başlamak, oyunlarına katılmak kolaydı. Sonrasında da öyleydi. Ama o insanlar bildiğim insanlardı, bildiğim gelenekler, tahmin edilebilir tepkiler... Arama mesafe koymak zorundaymışım gibi hissettiğim için sık sık aramadığım buranın yerli adamları (çünkü evlenme teklifleriyle sonuçlanan muhabbetleri sevmiyorum ve/veya umrumda olmayan kişilere bile "ben senden hoşlanmıyorum" demek zor geliyor) ya da zaten üç beş kişi bir arada yaşadıkları için bir de beni planlarına dahil etmeyi külfet sayan yabancılar gibi değillerdi.

Tsum'la konuştum geçen gün. Dinginleşmişsin, dedi tam kapatırken. Düşündüm bunu sonra. Dinginleşmek istiyor muydum ben? Ne zaman dalgalandım ki şimdi duruluyorum? Galiba tam tersini ummuştum, onu fark ettim. Beni hiç tanımayan arkadaşlar edinebilirdim burada. Edinemedim. Gerzekçe bir neşeye bürünemedim. Kendi kendime beceremedim bunu yapmayı. Sadece kendimi eğlemeyi becerebildim; kendi kendime müzik dinlemeyi, dizi izlemeyi, kitap okumayı, çimlerde uzanmayı, yürümeyi, hatta konuşmayı becerebildim. Kendi kendime zaman geçirebildim, o kadar. Giderek daha da dinginleşmem şaşırtıcı değil. Katılaşıyorum.

Bunu yazarken bile sıkıldım. Uyusam keşke, saatlerce uyusam. Hiç sürpriz yoksa, hiç alarm da olmasın.

("No women no cry"ı yanlış anladığımız gibi, Radiohead'i de yanlış anlamış olabiliriz. Düşünün bunu.)