Çok aptalca gelmiyor mu size de bazen, içinde yaşadığımız sürekliliği tanımlamak için bir sürü birim icat etmiş olmak; salise, saniye, dakika, saat, gün, ay, yıl sözcüklerini uydurmuş olmak, sonra da gün ışığıyla uyanıp gün batınca uyumayı hiç önemsemeden ve tüm horozları hayatımızdan çıkararak kendi uydurduğumuz bu şeye aykırı yaşamak, aykırılıktan saptığımızda "uyuyamıyorum yea, insonmiac oldum yea" demek ve dahi sapkınlığımızın altını çizer gibi bir de bir ileri, bir geri almak gün ışığımızı, biyolojik saatimiz aslında hiç değişmezken...İnsan o yüzden zaman mevhumunu kaybettiğinde kendini geniş bir delikten aşağı düşüyor gibi hissediyor (Alice'in kara deliği de böyle bir yerdi bence, saatin de diğer her şey gibi gereksiz ve nafile olduğu bir yer). Akreple, yelkovanla, noktalarla sınırlanan zamanın genişlediği bir delik. Yakınlarda yaşadım, oradan biliyorum. Tavsiye ederim.
(Amsterdam'a gidiniz).
0 yazmadan duramayan var!:
Yorum Gönder