Anlatamamak

Şu an içimdeki öfke miktarını anlatamam. Anlatamayacağım için göstermeye çalışayım dedim ama şu Sylvester'ın veya Yosemite Sam'in, termometre gibi kırmızı bişey kafalarına doğru çıkar ya sinirlendikçe, öyle bir resimlerini aradım, bulamadım. Neyse, anlatınca da anlaşıldı herhalde.

Deli gibi yorulup istediğim kadar işi halledememiş olmak mı beni bu kadar sinirlendiren ("en kötü özelliğim, fazla mükemmeliyetçiyim" ha-ha!) , yoksa hafiften keriz gibi hissetmeye başlamak mı, kendime zaman ayıramamak mı, kafamı boşaltamamak mı, umduğumdan sık yalnızlık hissediyor olmak mı, kendi kendime yetemiyor olmak mı...

Kurtulmak istediğim şeyleri tam anlamıyla geride bırakamamış olmak mı...

Ekseriyetle 18 yaşındaymış gibi hissederken ve öyle yaşamaya çalışırken aslında eşşşek kadar olmaya ramak kaldığını fark ediyor olmak mı...

///

En büyük sıkıntıyı aptal olan veya beni aptal yerine koyan insanlarla yaşadım bugüne dek; karşında bir duvar varmışçasına meram anlatamamak benim için büyük eziyet.

Yine de tanıdığım en aptal kişi, en kocaman aptal olarak kendimi ilan ediyorum, çünkü ben anlatamıyorum. Kendimi anlatamıyorum. Sayfalarca satırlarca 0larca 1lerce yazmam lazım, yazamıyorum. Tersleniyorum hiç istemediğim halde. Bir şeyi ikinciye tekrar etmek beni kızdırıyor, üçüncüye tekrar etmek deli ediyor. Hiçbir şarkı ruh halimi karşılamadığı için ne radyo ne de mp3 çalar kesiyor beni; yolda giderken elim hep 'ileri' tuşunda. Sesi tamamen kapatırsam dayanamıyorum. Kendime dayanamıyorum.

Geriliyorum. Gerildiğime geriliyorum. Kendim hiç önemli değilim de, etrafımdakileri geriyor olduğuma üzülüyorum. Keşke kimseden bir beklentim olmasaydı; her gürültü bana en sevdiğim şarkı, her rüzgar bir martı uçuşu, her duygu bir ceviz ağacı olsaydı; her taraf ıhlamur kokarken ben gece korkarak uyanacağımı unutup gündüz mutlu olsaydım.

Keşke şu elimin beni götürmeye başladığı yazıyı bitirecek takatim olsaydı; hala yazmadığım bir Halki öyküsü var. Bir de yazmadıklarım rahatsız ediyor beni üstelik! Keşke sabah 5te kalkacak olmasaydım, kafayı çekip yazsaydım şunu tıkır tıkır...

Konuş bellatrix, konuş kendi kendine. Sen anlatamadın, kimse dinlemedi, hepsi bitti gitti.

(26-27 Ocak 2010)

Not: Yasemin Mori'nin "Konuşmak" dediği şeye ben "Anlatamamak" demişim, yazıp yazıp sonunda aynı noktaya gelmişim.